Bota e Gruas Shqiptare - - JULIA GJIKA - Poezi

TRISHTIM

Murre qe ngriheni

Brenda shpirtit tim

Kam ngulur thonjte,

vetem u cjerr.

Kacavirrem

Jam macja e eger

Kerkoj shtegun e drites

Ju me torturoni

Edhe ne mes te dites.

Plasem me fytyre andej

Nga nuk e di

Ne eshte lindja

A perendimi I diellit

Trishtimi lan vehten

Duke ndjelle shiun e diteve

Qe u kam harruar emrin.

TE PAGUASH VDEKJEN

Zgjodhem ujrat

Per tʼu nisur drejt Tokes se re.

Lundrimi kish paqe

Ne siperfaqe.

Shpresen

e afronin dhe e largonin valet.

Ujrat ishin dhe mbeten te pabesa

Duke perpire endrra,

Kokeforte mbeti shpresa.

Kam degjuar per vaporre me njerez

Ne ujrat e globit

Jane mbytur ne shekuj.

Prape njerezit nisen

Me rruge te ligjshme, te paligjeshme

Duke paguar shtrenjte

Vdekjen per vehten

Dhe filizat e se arthmes

***

Mbyllem,

zvogelohem,

behem sa nje grusht

behem gonxhe

ne doren tende.

Magjia e prekjes

me hap,

me rrit.

celem, trendafil.

Me keputin

te keputesh trendafilat

Pse eshte kenaqesi?

PSE?

Pse vime ne bote,

pse derdhim me shume lote?

Lirine e qajme me lindjen tone

Ne lufte jeten e shkojme

Vdekjen shpetimtaren

Me qiri kerkojme.

E vetmja

Qe lirine na kthen

Sʼkerkon lavderim nga ne

Me kosen e lashte,

Urrejtjen tone mbledh.

Bota e Gruas shqiptare--MYRVETE MEHMETI -Poezi

Lutem

Dje i bredha ikjet,shtigjeve në zemrën e malit

ia ndrydha hapsirën zanit,

që mos te gjej udhën deri tek ty.

E kur mbramja ra,

u shemb andrra tundshem mbi mue

e më keputi dhimbjen nën qepalla.

Pikvesa e rreshqitun mollzave,

buzën e paputhur dritheroi

tek i peshperiste belbëzimet.

-I miri im,

iu luta natës e hanes

që mos t'më quejn shpirtlëndesë,

le mos t'më quejn as Zot.

Jam vec një zemër grueje

që gjet' ngrohtësi

te gjoksi jot.

****************************************

Zani jot

Shkuen te gjithe,

edhe zani yt,ferfelloi

me stuhin e fundit.

.
Nga kjo stin e kuqrremt,mbet

vec nje tufe gjethesh

ne grushta kaperthyer.

Mbi to do e shtrydhi denesen

e shembun supesh.

.

Koha deperton neper mue,

po vec heshtjen ndjej qe me pret

me tehun e mpreht te dhimbjes

dhe zagushin e ajrit te lagesht.

.

Sec ferfelloi kjo stuhi.

Fryj moj fryj,fort fryj

me shembe gjunjaz,

vec kujtimet e stines s'mi merr dot'

**************************************************

Ja ku do jem strukur

Më lëndo një cik

të ndjej' sa shumë po dhemb,

më prek thell

aty ku s'më lëndoi askush,

më vdis e më ngjall

në krahrorin tëndë,

vec sa ta shohë

deri në cilin qiell

mbrrijka dashuria.

..e nëse të humbas,

udhëve të lagshta sdo më gjejsh.

Do të kem gjetur streh

diku mes shtat qiejve,

do jem ba ylber.

**********************************************

Bota e Gruas Shqiptare - - RAIMONDA MOISIU - Interviste

Raimonda Moisiu, autore e veprës "Jeta mes dy dashurive" me publicistikë, prozë dhe ngjarje të jetuara. Vëllimi me poezi, "Dashuria nuk ka emër". Bashkëautore në tre antologji shqiptare, "Zemra Prindërore", nga Fotjon Art, dhe antologjia "Nëna", bashkëpunëtore e disa gazetave në Shqipëri, "Tirana Observer", "Panorama ", "Ndryshe", etj. Raimonda ka studiuar fakultetin e gjuhëve të huaja, dega Anglisht dhe ka punuar mësuese e gjuhës angleze në Korçë. Gjithashtu, ka kontribuar në organizatën jo qeveritare "Në dobi të gruas shqiptare", me Sevim Arbanen, dhe në Misionin e Bamirësisë "Nënë Tereza" në Korçë.

Intervistoi Fatime Kulli

Zonja Raimonda, jeni bërë një emër shumë i dashur në mediat shqiptare, edhe pse jetoni shumë larg. Sa vjet keni që jetoni në Amerikë dhe çfarë ju lidh me gazetarinë?

Unë jam lindur, rritur e edukuar nga dy prindër, njerëz të thjeshtë, dashamirës të artit, kulturës e historisë. Nëna ime, një nga mësonjëset e para të viteve '60, edukoi dhe mishëroi te unë, ndjesinë e të studiuarit shumë. Ndërsa babai im i ndjerë si biri i një fanolisti dhe një partizan i dalë nga lufta për ideal e liri, biles me plagë në trup, deri në humbjen pjesërisht të shikimit, edukoi te unë muzën e patriotizmit, atdhedashurisë, humanizmit për njerëzit e thjeshtë. Një dashamirës dhe hulumtues me pasion e dëshirë përtej fuqive të tij, për historinë e popullit tonë, ai më tregonte çdo mbrëmje histori nga më të ndryshmet për ata që kishin luftuar për komb e atdhe. Babai im i ndjerë, është me origjinë nga Kamenica e Korçës, një fshat 8 km, larg qytetit, që njihet për traditat patriotike, atdhedashurie, për burra punëtorë të besës, burra që historinë e tregojnë duke kënduar, një fshat që njihet për antikitetin e para erës sonë, si "Tuna e Kamenicës". Do më pyesësh si duke kënduar??! Këndonte gjithë ditën nëpër shtëpi këngë patriotike, atdhetare, për Plakun e Butkës, Spiro Ballkamenin, Zenel Gjolekën, Isa Boletinin, Bajram Currin, Ismail Qemalin, Çerciz e Bajo Topulli, etj
Idhulli i trimërisë dhe patriotizmit për babanë tim ka qenë Çerciz Topulli, sa ai në çdo gëzim familjar këndonte këngën "Te rrapi në Mashkullorë", traditë e amanet që ka mbetur te ne bijtë e tij sot. Një ndikim jashtëzakonisht të madh në formimin tim letrar ka pasur, daja im i ndjerë, vëllai i vetëm i nënës sime, inxhinier pyjesh e mik i ngushtë i Myslim Ketës, që kishte një bibliotekë me qindra libra letraro-artistike të autorëve shqiptarë e të huaj, libra të verdhë, që i ruante në tavanin e shtëpisë. Unë në moshën 13 vjeçare kam lexuar librin e "verdhë ","Belami" dhe në moshën 17 vjeçare, librin që ka lënë mbresa në adoleshencën time ,"Zonjusha me Orkide". Jam rritur në lagjen e aristokracisë myslimane të Korçës, e rrethuar nga njerëz të shquar të artit, kulturës, historisë, e rrethuar nga familje të tilla si: E bejlerëve Mytevelinj, e Merdanëve, Tuxharëvë, Tabakëve, e Profesorit, e historianit, Nedim Thëllimi, nga mësonjësja ime që më mësoi germat e para, Nimete Shtylla, në lagjen e Mirahorit të Madh, themeluesit të Korçës, aty, ku lartësohet Xhamia e ngritur nga Iljaz Bej Mirahori, nga fermerë të thjeshtë por njerëz që gëzonin virtytet më të mira të njeriut. Unë kam mëse 10 vjet që jetoj në SHBA. Me gazetarinë mua më lidh dashuria e pakufishme dhe…po po…e patjetërsueshme me asgjë tjetër në botë me atdheun tim e bashkëkombësit e mi. Unë sapo kam kohë të lirë, sulem në median shqiptare elektronike dhe lexoj me vëmendje gazetat, artikujt e tyre. Meqenëse më pyete…ja, nuk po tregohem modeste, dhe po të them se unë i njoh shumicën e gazetarëve shqiptarë prej stilit të tyre të të shkruarit. Sapo lexoj, ta zëmë, fjalitë e para të, Roland Qafokut, Mustafa Nanos, Adrian Thanos, Andrea Stefanit, Bashkim Muçës, Fatime Kullit, Afrim Imajt apo të mikut tim Riza Lahi, unë i dalloj menjëherë se dora e kujt është.. Pra, kam qenë një pasionante e madhe dhe e hershme e gazetarisë që në Shqipëri,duke blerë shtypin shqiptar çdo ditë. Është dashuria ime që unë kam për atdheun, Korçën time (përlotet), popullin tim, më ka shpënë te gazetaria që tani më pëlqen shumë…pafundësisht. Meqë më jepet rasti do dëshiroja të falënderoja, botuesin e gazetës "Ndryshe", z.Bashkim Nikolla që më ka krijuar hapësirë për të pasqyruar jetën e grave në diasporë, gjithashtu publicistin Roland Qafoku, për ndihmesën dhe hapësirën e padiskutueshme që më ka dhënë e më jep, duke më përkrahur mua në pasionin tim për gazetarinë, duke bërë përzgjedhjen e vlerësimin e shkrimeve të mija, e botuar ato në gazetat që ai ka kryeredaktuar e kryeredakton aktualisht. Është meritë e tij dhe e gazetës suaj, që sot unë jam një emër i dashur në shtypin shqiptar. Unë do të vazhdoj të shkruaj, kurrë nuk do të ndalem, të evidentoj vlerat më të mira të bashkëkombësve të mi në Diasporë, si shqiptarë që janë krenarë për kombësinë e tyre, si njerëz që respektojnë e zbatojnë ligjet dhe zakonet e vendeve ku ata jetojnë e punojnë, të evidentoj vlerat dhe kontributin e njerëzve të shquar të Korçës sime, për të ngritur e ndriçuar emrin e shqiptarit dhe identitetin tonë kombëtar, kudo ku ka shqiptarë. Dua që pena imë të mbjellë kudo emrin e mirë të shqiptarit.

Pra, ju keni 10 vjet që jetoni në SHBA, çfarë ndryshimi shihni mes Amerikës dhe vendit tonë në jetën sociale dhe atë politike?

Ka ndryshime, sigurisht. Megjithatë, ju këmbëngulni për diçka esenciale dhe, mbase, esencialja mund të jetë kjo: Partitë politike atje nuk trajtohen si bajraqe, ku, bajraktari sundon derisa vdes dhe është pikërisht ai që kujdeset se kush do t'i zërë karrigen. Më vjen keq, por një dukuri e tillë në vendin tim, mbase ka ardhur prej faktit se ne jemi thuajse një vend me origjinë fshatare dhe, nga ai masiv, u sulëm të ngremë një komunizëm ortodoks, i cili, si princip themelor për udhëheqësit e tij, kishte "udhëheqës permanentë". Ja, kësi "permanentësh" ka atdheu ynë i përbashkët që pas nëntëdhjetës. Njerëzit thonë "Partia e Xhuvelit apo e Lesit dhe e Ndokës", "Partia e Cekës" e Berishës apo e Tosit - i cili në fakt ka dhënë dorëheqje disa herë, ama, edhe ai, ka provuar të jetë pesë herë kryeministër. Një "bajraktar" partie ka pas qenë edhe një plak, që unë e kam pas takuar kur erdha në atdhe, Namik Hoti, që nuk rron më. Ai, ka pas thënë në mënyrë groteske fenomenin për të cilin flas dhe nuk ngjet në SHBA, se, "ne malokët zbresim nga kali vetëm me plumb". Unë aderoj në Partinë Demokratike të Amerikës. Por ne kurrë nuk themi Partia e Hillary-it, Billit, apo Obamës, apo e Bushit. Aty ka një diversitet mendimi e debati, në respekt reciprok ndaj njëri tjetrit, gjithmonë në vlerësimin e vlerave të lirisë e demokracisë që aspiron ky vend i madh. Për jetën sociale mund të them se në Amerikë askërkush nuk pretendon për të punuar. Sigurisht aty zë vend motoja e demokracisë: Aftësia, Dija, Eksperienca. Nuk ka aty biri i X-it apo Y-it, i këtij deputeti, apo i atij drejtori, i këtij lideri apo militant i kësaj apo asaj partie politike. Demokracia nuk e njeh "ligjin" të jesh i varur nga klani që të rrethon. Kjo në Shqipëri është institucionalizuar. Në Amerikë është: Të gjithë të barabartë para ligjit të punës! Kjo i ka bërë njerëzit të vetëdijshëm sa përmenda më lart që nuk pretendojnë se çfarë pune bëjnë. Gjithashtu në Amerikë ekonomia e tregut, kapitalizmi është më i rreptë, ndërsa Europa aplikon një kapitalizëm më të butë, social.

Ku ndryshon kultura e ekzistencës dhe fuqia e gruas amerikane me atë shqiptare?

Gruaja amerikane është shumë e mbrojtur nga ligji, ajo dhe fëmija. Nuk bëhet fjalë që një burrë të rrahë të shoqen, aq sa ajo të thërresë nga dhembja, dhe komshiu të mos njoftojë menjëherë policinë. Automatikisht bashkëshorti shkon pas policëve me duart ndër hekura, le të mos dojë sa të dojë e shoqja, nëna e fëmijëve të tij. Edhe për një ngacmim të vogël seksual, qoftë edhe me fjalë, mashkulli ka punë me bagën e të akuzuarve. Me ligj, është rreptësishtë e ndëshkueshme abuzimi seksual i pronarit a presidentit të firmës me punonjësen e tij, gjë që ngjet, siç kam dëgjuar, edhe në Shqipëri, Në rast divorci - ka plot raste që divorcet iniciohen nga gratë - gruaja merr saktësisht gjysmën e pasurisë së përbashkët. Një vajzë nuk ka përse të ketë frikë të hyjë në marrëdhënie intime me të dashurin e saj. Janë të zhveshur nga këto komplekse. Nëse ai nuk e njeh atësinë e fëmijës, ndihma e shtetit ndaj nënës është, po po, ngjet, të jetë edhe më e madhe dhe më e sigurt se sa kur babai ka detyrime ligjore, me të cilat nuk bëhet shaka. Gruaja amerikane është pjesëmarrëse në jetën politike dhe e organizuar në shoqata dhe lëvizje feministe që të mbrojë të drejtat e saja, ndaj të gjitha tendencave maskuliste. Ju lutem, meqënëse jemi në këtë temë. A është normale, a është njerëzore, a nuk është paturpësi dhe pacipësi shoqërore ky fakt i vetëm që unë kam hulumtuar nga atdheu? Ja, vetëm këtë do përmend, asnjë më. Pra…Lexoj papërjashtim në të gjitha gazetat "kronikën e zezë" sipas së cilës, u kap duke bërë seks, në flagrancë, një femër . Ia thonë së mjerës emër e mbiemër, emrin e babait e të nënës, nga është dhe ku banon; edhe për sa lekë ka shitur seksin e saj dhe…asnjë fjalë për fatkeqësinë e saj, për fatin e saj që e ka degdisur në këtë shkallë dhe, ç'është pjesa neveritëse e problemit, nuk përmendet fare emri i mashkullit që ia ka dhënë, ta zëmë, atë njëmijë lekëshe të ndyrë.. Asnjë femër në botë nuk dëshiron ta shesë trupin me para. Asnjë femër nuk është "e keqe" E…nëqoftëse unë, nënë e re, e divorcuar ,e ve, apo me një fëmijë jashtë martese, apo burri më ka ikur në emigracion dhe nuk sjell asgjë prej andej, kur shikoj që nuk ka bukë në tavolinë, mbyll sytë dhe them:-Hajde mo, në djall të vejë!. Po kush më detyroi mua të prostituoj ??! Sigurisht, varfëria, mospërkrahja e shtetit dhe përfitimi moral i njerëzve që më rrethojnë. Kjo është dramë shoqërore, e dhimbshme sa më s'ka. Por ama ky prostituim i çastit, do edhe një tjetër, nuk bëhet vetëm; bëhet me pronarin e njëmijë lekëshit. Përse atë nuk e përmend polici, por shoqëria e mbron, i cili, pikërisht ai ka ardhur te unë për qejf, për të shfryrë epshet seksuale, kurse unë, që e kam bërë nga ai hall i tmerrshëm, më poshtëron "më ç'nderon dyfish"??? Më falni, përdora "unë" që të mos fyej asnjë grua, që të them se më dhimbset shpirti për këto fatkeqe të atdheut tim, që përbëjnë 37 përqind të prostitutave italiane, sipas statistikave zyrtare. Dhe shoqëria sillet në mënyrë mizore. Gruaja është simboli dhe shpresa e së ardhmes, sjell në jetë brezat. Nuk të kushton asgjë për t'i dhuruar sa më shumë respekt, dinjitet femrës. Këtu po citoj fjalët e një koleges, mikes sime, Zonjës Kozeta Zavalani që thotë:- Është e bukur të jesh grua! Pikërisht është mrekullisht, dashurisht e shpirtërisht të jesh grua se je: Nënë, motër, mbesë, dashnore, grua e mbi të gjitha je ajo që në çdo hap dhuron, jep e merr: Dashuri njerëzore!.

Po burrat amerikanë ku ndryshojnë nga burrat shqiptarë, tek kultura apo tek violenca?

Burrat amerikanë…burrat shqiptarë….Mmmm…Zonja Fatime! A mendon se do të shaj dhe do të poshtëroj burrat shqiptarë duke ngritur ata amerikanë, apo të huaj? Oh, të lutem, jo më një ndarje e tillë "shtetërore" e "nacionale". Nëqoftëse do të zgjedhim një burrë ideal shqiptar dhe një burrë ideal amerikan, me të dyja duart kurorën e adhurimit do t'ia vija burrit të Shqipërisë. Ja sepse:Burrat shqiptarë kanë tipare mashkullore të lakmueshme për çdo femër ngado, sepse janë të ndërthura në tiparet e veçanta burrërore që kanë ata. Unë po jap, ja, ndonjë shembull kalimthi. Vite më parë, shtypi amerikan shkruante se si katër meshkuj të lagjes Bornx, New York,USA, kishin sulmuar një vajzë që po ecte e vetme. Ajo klithte dhe kalimtarët e rrallë që kalonin andej, vetëm kthenin kokat dhe vazhdonin rrugën e tyre. Me përjashtim të njërit. Ai u sul kundër kriminelëve dhe nisi të përleshej me ta me grushte dhe shqelma, pa llogaritur asgjë, përfshirë edhe jetën e tij, megjithëse vajzën nuk e kishte parë asnjëherë në jetën e tij. Të frikësuar nga sulmi dhe nga mundësia e ardhjes së policisë, të katër sulmonjësit u larguan dhe djaloshi i përgjakur e shoqëroi vajzën deri në shtëpinë e saj. Ai ishte një shqiptar! Burrat shqiptarë nuk tallen, nuk e poshtërojnë dhe nuk e denigrojnë ish të dashurën e tyre. Unë di disa raste se si, edhe kur janë divorcuar, edhe për çështje morali, burri shqiptar i ka marrë përsipër për vete të gjithë shkaqet e divorcit, duke i dëshiruar bashkëshortes "tradhtare", por nënë të fëmijëve të tij, një jetë tjetër me sa më pak andralla. Burrat shqiptarë janë edhe të pashëm. Ata, mbase të nxitur nga influenca orientale apo mbase edhe nga trashëgimia e tyre shumë e vjetër, nuk përfitojnë nga një gjendje e rënduar e femrës, që ta detyrojnë gjysmë me hir gjysmë e me pahir, seks. Ata e shprehin dashurinë jo "duke futur duart", por me sy, me dhimbje, me respekt dhe dinjitet.

Sa e vështirë ka qenë për ju integrimi në jetën sociale në Amerikë? Si keni mundur të edukoni dhe të shkolloni tre fëmijë pa baba, duke qenë vetëm një grua, pa përkrahje?

-Unë ju jap shumë të drejtë si ma drejtoni pyetjen. Të rritësh tre fëmijë në kushtet e tranzicionit në Shqipëri është një sakrificë e madhe por edhe një sfidë për mbijetesë. Nga një martesë e dështuar fëmijët e mi mbetën "jetimë" me baba gjallë, në një moshë relativisht të vogël. Nuk jam aspak pishman për vendimin jashtëzakonisht të vështirë por të domosdoshëm për t'i dhënë martesës sime atë fund. Biles është një vlerësim mjaft i rëndësishëm për jetën time e të fëmijëve të mi. Baba mund të jetë çdo burrë, por baba i vërtetë është ai që të rrit, kujdeset, edukon dhe aspiron më të mirën për krijesën e vet. Ky lloj babai i mungonte familjes sime. I vetmi kujtim i mirë që kam nga ish- bashkëshorti, është ardhja në jetë e tre fëmijëve të mi. Më pas mua mu desh që të bëhesha nënë e baba për ta. Kam punuar shumë, shumë - aq shumë sa kur vija në mbrëmje në shtëpi ,më duheshe një orë të mbaja këmbët në ujë të ngrohtë, se nuk i ndjeja. Më duheshe t'i rritja, t'i ushqeja, e më e rëndësishmja t'i edukoja, Më duheshe t'i mbroja nga veset e këqija të kohës, sidomos në fillimet e para të demokracisë ,në atë periudhë tranzicioni. Më duheshe të injoroja e sfidoja gojët e liga, dhe komplekset e mentalitetit për gruan e divorcuar. Unë veç mësuese që punoja në shtet, jepja edhe kurse private për t'ju vënë bukë në sofër fëmijëve dhe në të njëjtën kohë i merrja me vete në kurset private për t'i patur nën kontroll. Përkushtimi im ndaj tyre sfidoi mentalitetin e kohës, për një grua të divorcuar. Unë e fëmijët mbijetuam. Kur ndërron shtëpinë që kalon nga një e vjetër te një më e mirë është e vështirë, e jo më të lësh vatanin e të shkosh të jetosh në një vend, ku gjuha që flitet, apo kultura është krejt e ndryshme nga e jotja. Unë kur kam ardhur në Amerikë, isha e vetme me dy fëmijët e mi adoleshentë. Vija nga një sistem socialist në një vend kapitalist. Kjo ishte një betejë më vete për të luftuar me ndërgjegjen. Por unë kisha një eksperiencë me vete: Kisha fituar forcën dhe pavarësinë për të ecur në jetë së bashku me fëmijët e mi. Integrimi jonë në Amerikë, nuk ishte dhe aq i vështirë, falë diplomimit tim për anglisht dhe unë i sillja fëmijët, në këtë vend, me gjuhën që flitet këtu. Kështu ata u ambientuan shumë shpejt me jetën sociale amerikane.

Ju keni tre fëmijë, çfarë marrëdhëniesh keni me ta, dhe a ka ndryshuar tek fëmijët tuaj mentaliteti i "kolektivizimit" në familje, apo ata i janë përshtatur jetës së bashkëmoshatarëve të tyre amerikanë?

Marrëdhëniet e mija me fëmijët e mi, janë shumë të ngrohta, të dashura e në mirëkuptim të përbashkët për çdo gjë. Ata më konsiderojnë nënë, shoqe, mike. Më mbështesin shumë në pasionin tim të krijimtarisë letraro-artistike, biles ndonjëherë janë edhe redaktorët e mi, me ndonjë mendim. Biles djemtë diskutojnë edhe për të dashurat e tyre me mua, duke kërkuar edhe ndonjë mendim nga unë. Janë marrëdhënie jashtëzakonisht të çiltra. Fëmijët vlerësojnë sakrificat e mija, që unë i nxora në jetë e dritë. Tani për tani ne jetojmë bashkë, ruajmë traditën, por më vonë kur të martohen, sigurisht që do të shkojnë më vete. E sigurisht do të "grinden" (qesh) se kush do marrë mamin-se të gjithë më duan. Jam krenare dhe e lumtur për fëmijët e mi.
Cila është dashuria më e madhe për ju, dhe a keni mundur ta përjetoni atë?

Dashuria më e madhe? Hmmmm….Sa pyetje e bukur dhe sidomos sa e përgjithshme. Fjala dashuri në vetvete është një! Por në kuptimin e saj është një ndjenjë gjithëpërfshirëse. Gjithashtu ka dy shprehje për dashurinë: Të dashurosh dhe të jesh në dashuri. Të dashurosh është art më vete. Të duash dikë është art më vete, sepse edhe të qenit njeri është art më vete. Të jesh grua të të dashurojnë është art më vetë .Të kesh familje është art më vetë .Të përjetosh një dashuri nga më të bukurat e jetës është përsëri art më vete. Gjithkush në jetë mund të ketë disa dashuri. Secila eksperiencë ka motivet e saj të bukura shpirtërisht, apo të këndshme. Kam përjetuar një dashuri nga më të bukurat, nga më sublimet, të madhe si mund ta quajmë, më të mirat e jetës sime, mbas divorcit ,që rrallë mund ta provojë dikush, një dashuri që më dha motiv që ja dola në jetë .Është një dashuri që tashmë prehet diku në një cep të Tiranës, (përlotet)-që pret lule, qirinj sa herë unë vij në Shqipëri, -një dashuri aq e madhe që merr shumë vargje nga unë - si kujtim-se dua ta mbaj të freskët, të bukur ,fisnike ashtu si e kam përjetuar,se nuk dua ta besoj që nuk ekziston më...Kam edhe një tjetër dashuri tashmë -dashuria ime më e madhe, më e madhja në planet, më duket ajo që kam për nipçen tim, të bukur, Joshuan, -që mburret duke thënë: Jam shqiptar -korçar, more! Krahas kësaj dashurie, po rritet me furi edhe një tjetër, për poezinë…Kam qenë "në formë" me poezinë këto kohët e fundit dhe kam patur komplimente ngado. Një dashuri e tillë për poezinë më ka pushtuar shumë kohët e fundit. Ja, pra, t'i përmenda "Grande amore-t" e mija.

A vuan Raimonda (si grua intelektuale), nga komplekset e mentalitetit allashqiptar dhe sa e lirë është poetja Raimonda, nga liria e vetvetes?

Nuk do të isha dakord me fjalën "allashqiptar". Sepse gruaja shqiptare, në bazamentin e saj autentik, është e emancipuar, e barabartë me burrin, e përkëdhelura e tij dhe e tolerueshme prej tij. Mjafton të ketë durim tjetri e të hyjë në mrekullinë poetike të poezisë popullore dhe do të vërejë që në bagazhin shpirtëror e poetik të popullit shqiptar, nuk ka fare apo ka shumë pak qëndrime "allashqiptare" që janë pikërisht anadollake, mbeturina të andejshme. Është një këngë që thotë se Kici, një vajzë ka dashur ta helmonte të dashurin e saj, ta vdiste, moj, ta hiqte nga kjo jetë. Përse? Këngës nuk i duhet gjë ajo. Ama, i dashuri i saj, që ka shpëtuar për mrekulli, kërkon të pajtohet sërish me të dashurën e tij, nuk i dërgon as para, se nuk ka, as zbukurime të florinjta, se nuk ka, por i dërgon, ja, një gomar me dru…atë që ka…Shumë e bukur ë? Po po, do të flasim njëherë tjetër për këtë temë, duke të sjellë shembuj nga poezia korçare e Tefta Tashko Koços, Kostaq Dukës, Skënder Rusit, kompozitorit Pavllo Sholla, Mihallaq Andreas, Josif Mingës etj. Diku më lart të përmenda pavarësinë dhe forcën që unë kam fituar gjatë jetës. Unë jam shumë e lirë. Vetvetja. Këtë e reflektoj edhe në krijimtarinë time, ku liria ime është e pafrikshme, e çiltër e pa komplekse.

Ju shkruani në krijimtarinë tuaj drama sociale, (duke i personalizuar ato), a kanë lidhje përjetimi personale me autoren, si p.sh. "Ne nuk kishim asnjë faj"?

Mua ma ka qejfi të shkruaj në veten e parë. Kjo, sigurisht që nuk do të thotë se gjithçka ka lidhje me mua, si person. Nga ana tjetër, unë, nisur dhe nga vuajtjet e mia në jetë që kam kaluar, e vuaj dhimbjen time njëlloj sikur të më ketë ndodhur mua. Unë kam përjetuar shumë momente të dhimbshme në jetë. Në dy raste një ish-nxënësi im, 14 vjeçar, Marengleni, me vdiq në krahët e mi, nga plumbat në '97-ës. Kurrë nuk e heq nga mëndja atë dhe sytë e atij engjëlli që u ngul thellë në gjoksin tim e dha shpirt duke më vështruar sikur më thoshte: - mos më lerë të vdes (përlotet). Në rastin tjetër, para syve të mija plumbat kriminalë më vranë përsëri nxënësin tim të gjimnazit, sa kishte mbaruar orën e mësimit, me mua, në atë vit të mallkuar të '97-ës. Isha ca kohë më parë në Tiranë...U njoha me një vajzë që ishte e bukur si yll. E qeshur, shumë e re dhe që të dy prindërit ia kishte masakruar një kriminel. Nuk kisha asnjë dhuratë me vete dhe, hoqa byzylykun tim të florinjtë që kisha në dorë dhe ia vura asaj. Poezia "Ne nuk i kishim faj askujt", erdhi krejt papritur, kur shoku i fëmijërisë i djalit tim, -vdiq nga droga. U gjet diku në një kodër të qytetit të Korçës, i vdekur dhe me shiringë në krah. E kisha rritur, Sokolin, si fëmijët e mi, jo vetëm komshi, por edhe shumë shoqe me nënën e tij. Janë këto drama sociale, tragjedi të dhimbshme përtej dhimbjes, që mua më dhëmbin në shpirt, lënë gjurmë të thella në shpirtin tim, e i përjetoj në krijimtarinë time.

Më ka bërë përshtypje tema e poezisë suaj "Nëpër oqeanet e kujtesës" , sa e madhe është pesha e dhimbjes së poetes brenda qenies së saj personale?

Është e madhe, sa shumë herë unë mbyllem vetëm brenda ujërave të oqeaneve të kujtesës, harroj që ato kanë ikur, por nuk i fshin koha e kujtesa, Unë kam përjetuar disa dhimbje që pjellin dhimbje - po "përvetësoj"këtu një titullin e tregimit Tuaj, Zonja Fatime, Por që kam gjetur vetveten dhe e çliroj shpirtin në vargje .Unë kam humbur veç vëllait, babait, por edhe njeriun më të mirë të jetës sime, të cilit në krijimtarinë time i kushtoj shumë vargje. Dua të mbaj të gjallë kujtimin e tij, nga i cili gëzoj mbiemrin tim..

Me çfarë konkretisht merret Monda në punën e saj të përditshme, dhe sa e ka gjetur veten e saj në vendin më të madh të botës?

Unë merrem me profesionin tim, mësuese, falë evoluimit të diplomës që kam bërë. Por merrem me punët e shtëpisë me pasionin tim për të krijuar. Së shpejti dalin katër libra të mi për botim, një roman, një me publicistikë, një me poezi dhe një vetëm me prozë, ngjarjet e jetuara. Shpresoj deri në janar që vij në Shqipëri t'ia u jap lexuesve të mi. Dhe jam e intriguar pas një ëndrre që me ndihmën e miqve të mi korçarë do ta bëj realitet, t'i bëj dhuratë Korçës dhe kortarëve të mi, një libër: Korçarët e Rumanisë, e të Amerikës! Zoti më ndihmoftë!

Cilat janë ëndrrat e Raimondës të mbetura në sirtarin e Korçës?

Ëndërrta për Korçën? ( Përlotet). Korça është shpirt i shpirtit tim. Aty kam qarë, qeshur, luajtur, dashuruar, lindur e rritur tre fëmijët e mi. Aty kam varrin e vëllait, të babait, të dajos, xhaxhait, të të parëve të mi, Korça është dhe ecën me mua kudo ku unë shkoj shpirtërisht ,dhe këtu ku ndodhem fizikisht. Unë kam me vete bliret dhe serenatat e dashurisë të Korçës sime. Unë tanimë jam qytetare amerikane, jam betuar para flamurit amerikan dhe rroj nën hijen e flamurit amerikan. Por unë jam shqiptare, unë jam:S A MIRË TË JESH KORCÇRE! Do më? Kur zbret avioni në Rinas, nis më rreh zemra me furi. Dua vetëm një gjë. Të më duan të gjithë dhe të largohem e përlotur nga atdheu, ndërsa aeroplani ngrihet sërish mbi Rinas. Ç'mund të bëj unë për Korçën? Po, ja, shikojeni krijimtarinë time. Në Amerikë e kam paraqitur si të vetmin qytet në botë që quhet qyteti i serenatave, por që është një perlë e Ballkanit, për nga arti, kultura, letërsia, djepi i dijes e i historisë.

Çfarë do t'i sillnin si model, lexueseve gra shqiptare nga eksperienca e punës suaj në Amerikë?

Unë do dëshiroja tu thosha grave shqiptare, se vetëm me punë, forcë dhe dashuri arrihet gjithçka. Mesazhi im, për femrën shqiptare, sidomos atë në emigracion është që ato të bëhen mesazhiere të gjuhës, traditës, kulturës, vlerave kombëtare dhe identitetit kombëtar shqiptar, jo vetëm nëpërmjet krijimeve të tyre, por edhe te fëmijët e tyre që lindin në tokë të huaj. Ruajtja e këtyre vlerave është antiasimilim.

A do ta ketë të vështirë Raimonda apo edhe fëmijët e saj që në një ditë të afërt ose të largët të ktheheni në vendin e tyre, apo është një nga objektivat që ju i keni vënë vetes?

Amerika tashmë është bërë atdheu ynë i dytë. Për fëmijët e mi të integruar tashmë në jetën amerikane, besoj se do të jetojnë këtu, por gjithmonë me sytë dhe zemrën nga Shqipëria, duke e vizituar atë. Ndërsa unë -do të bëj një jetë midis Amerikës dhe Shqipërisë - që të jem edhe pranë fëmijëve -edhe pranë nënës, vëllezërve dhe miqve të mi të shumtë.

Bota e Gruas Shqiptare - - RAIMONDA MOISIU - Poezi

Hidhe vallen me brezat ..Nenezo....!

Sa te shendrisin syte ,

Nenokja ime !

Si e kercen kete valle ,

shtruar -shtruar .

Si nje lundertare zemerbute,

Qe mbledh rrjetat,

Ti therret me duar nipin, sternipin,djalin, mua !

Sa te don sternipi, moj zemera ime ,

Qe me mungon kaq shume tej oqeanit!

Ja nje sekret , moj nene:

Une e ve harakatin tone te bukur,

cdo mbremje,

Te flere me fotografine tende!

Nipin tim,sternipin tend !

Eshte me i bukuri I botes,

Dhe kur ma puthin zonjushat,

U thote ne gjuhen tende,

Se eshte shqiptar i kulluar.

Me beso, per koken tende!

Kur mua me merr malli shume per atdheun,

Veshtroj me ngulm fotografine tende te nuserise,

Ajo!

Rri vetem te koka e sternipit tend!

Je kaq e bukur, shume e bukur, pafundesisht e bukur,

Nuk i kishe keto rrudha qe ke tani,

Po….e di qe me pelqejne shume keto rrudhat e tua?

E di pse?

Ja....

Ti ...

Sapo qesh!

Rrudhat mergojne …ikin laaaaaarg ...

Aq larg...

Sa ti behesh e bukur,

Si ai jargavani i shtepise sone

Ai moj ,

Qe cele i pari,ngjyre te bardhe apo lila,

Kur lulet e tjera ndruajne ,te celin!

Nene !

Te lutem veshtro nje cast nga qielli,

Mendo cfar te duash,

Por asgje qe ka lidhje me dhomen,

Mendo gjithcka tjeter ,

Qe lidhet me qiell, me det, me ajer, me eternitet!

Sepse

Une dua te kundroj strehen e qerpikeve te tu,

Atje ,ku ndrijne syte tend ,

Me te bukurit ,me te kalterit

Si deti e si qielli!

Kur isha ende vajze....poshte atyre qerpikeve,

Une shihja se si beje dashuri me babane!

Hidh valle nenezo,

Shpejto - shpejto,

Hidhe si nje lundertare,

Qe po niset plot hare neper parajsen e detit .

Hidhe vallen nenoke,

Nuk i shikon syte e tere botes qe ,

po gezon si e cmendur?

Po yjet lart?

Po po ndrijne si ne asnje nate ,moj nene,

Po ndrijne sikur te ishin,

Sy te burrave te rene ne dashuri me ty,

Kurse ti....

U hedh nga nje veshtrim te dhembshur,

Dhe iken te krevati I babait....

Hidh vallen nenoke!

Dhe mos me pyet perse ,

Kur te gjithe kendojne e hidhen,

Mua me jane mbushur syte me lote.

Po une jam e lumtur, moj nenezo,

Po lotet me rrjedhin e nuk i ndal dot,

Po kur te me ikesh ti...??!

Kush do te me qortoje ne telefon?

Kush do te qaje per mua ne telefon ?

Kush...Kush...do i kendoje ninullen nipit?

Brenda nje nate!

Kur te me ikesh ti...

Kush do te me perkedhele floket ?

Kush do te me qortoje te mos rri ,

gjysem e cveshur neper dhome?

Se mos vije dikush?

Ti keshtu ben gjithmone,

Megjithese u bera gjyshe dhe une, nenokja ime e bukur !

Po sot , perse nuk me qorton per asgje?

Qortome!

….Mua me ngjan vetja vajze shtepie kur me qorton…,

Nenokja ime

Kur te me ikesh ti

Mua do te me ike edhe vendi ku me linde,

Vendlindja ime ,

Ai vend i bukur me emrin tend

Memedhe!!

Raimonda Moisiu

Hartford CT USA.

Tetor 2008

Bota e Gruas Shqiptare - - MIMOZA VLORA ANCONA - Poezi

Te ndjeva frymen si fllad frymezimi

Sot te pashe per te dhjeten here ne ender

Ishte si..reale por nuk derdha lot

Ti me the :-ç’te duhen rrobat e zeza

Jot eme ca zakone i ka kot.

Ti mu shfaqe si rreze energie

Dhe sa u zgjova shkova ne pasqyre

Kete here per tu bere e bukur

Vura gjerdanin me te mire.

Mora nje liber guzhine ...tere pluhur

Nxora nje recete te re gatimi

Ndeza komjuterin, hapa faqen Word

Te ndjeva frymen si fllad frymezimi

Bota e Gruas Shqiptare - - SUZANA KUQI - Tregim

DITA

Një trokitje e lehtë në derën e jashtme e zgjoi nga
gjumi. I shoqi po flinte qetë në krah të saj . Kush të jetë në këtë
orë, donte dhe ca minuta të shkonte tre e mëngjesit. Dita futi këmbët
e zbathura në shapka e ngadalë e me kujdes që të mos bënte zhurmë,
doli në korridor. Trokitjet u përsëriten. Përse vallë nuk i bie ziles,
kush të jetë ? Djemtë flinin në dhomën e tyre, pra nuk ishin ata, e
ky ishte sinjal që e përdornin vetëm njerëzit e shtëpisë a ndonjë
fqinjë. Sikur e kishin bërë me fjalë, asnjë nuk përdorte zilen,
trokisnin. Befas , edhe pse mendimi ju duk qesharak , zemra i gufoi.
Altini, i miri i nënës që m'u thanë sytë për t'a parë...
- Kush është ?- pyeti me zë të ulët , por nuk mori përgjigje.
- Kush është ?- përsëriti ajo me zë pak më të lartë.
Nuk u përgjigj njeri, por ç'rëndësi kish , kushdo që të ishte ,nuk
ishte Altini i saj . Ah sikur të ishte ...
Ajo rrotulloi çelësin në bravë duke e larguar këtë mendim, veçse ja
shtonte mallin .Me siguri ndonjë fqinjë që ka ndonjë hall . Duhej të
bënte durim edhe dy javë, Altini i kish thënë se e kishte prerë
biletën e tragetit për në fund të muajit kur do të fillonte lejen.Një
vit, mendoi , një vit kam bërë si kam bërë , do të duroj edhe dy javë.
Dera u hap me një zhurmë të lehtë. Shkallët ishin të errëta, e kush i
linte poçat gjallë atje, fëmijët e shkallës nuk linin dy gurë bashkë,
përfshirë edhe djemtë e saj. Një siluetë e njohur e bëri t'i
shkallmohej zemra nga gëzimi, ulur mbi shkallën në të cilën binte
fasha e dritës nga dera e hapur.
-Altin , bir i nënës , eja brenda !- ajo hapi tërësisht
derën e desh të shkonte e t'a tërhiqte prej dore.
- Shëëët !- i biri vuri gishtin mbi buzë e pastaj buzëqeshi
kur pa fytyrën e hutuar të nënës,- mos bërtit se do të zgjosh babanë e
vëllezërit.
- Përse je ulur aty mor bir, eja brenda se do ftohesh.
I biri e shikonte dhe buzëqeshte.
- Nuk ftohem mama, erdha sa të të përshëndes një minutë , do
të vij më vonë në shtëpi.
- Përse më vonë , ku do të ikësh ?
- Të takoj Anilën, por thashë më parë të të shikoj ty.E di që
nuk do të të gjej ...do të shkosh në punë.
- Eja brenda bir !- Dita bëri një hap jashtë pragut drejt tij
, por ndërkohë ai u çua e filloi të zbriste shkallët.
- Më vonë nënë, më vonë . Erdha të të shoh se më kish marrë
malli dhe desha të të thoja se ... se të kam telefonuar rrallë, por
kam menduar gjithnjë për ty dhe se... e dua shumë nënoken time. Shko
të flesh tani, unë kam çelësin tim për të hapur derën.
Ah, ta dish se sa më ka marrë malli mua , psherëtiu ajo tek shihte të
birin që zbriste shkallët. Eh, rini, është i dashuruar im bir, do të
shkojë të takojë të fejuarën. E mori inat një çast Anilën, por kur
mendoi se ai kish ardhur për të parë atë të parën, vuri buzën në gaz.U
kthye në shtrat , por sapo u shtri u çua. Ku e mbante shtrati atë, i
biri ishte kthyer nga mërgimi ,për drekë do të ishte në shtëpi. Ajo u
drejtua në kuzhinë duke bërë me mend menunë e gjellëve që i pëlqenin
më shumë atij. Kur u zgjua i shoqi dhe djemte, e gjetën tek gatuante ,
e ajo u tha se ... nuk kish patur gjumë e nuk dinte se ç'të bënte. Nuk
mund t'u thoshte se Altini kish qenë aty pak orë më parë dhe nuk ishte
futur në shtëpi , pastaj fundja, donte t'u bënte një surprizë. A kish
surprizë më të bukur ?Përcolli të shoqin për në punë e djemtë për në
shkollë ,e shkoi tek fqinja lart që të telefononte në zyrë. Atë ditë
ajo do t'a bënte pushim

.

Dita kish shtruar tryezën , kish vendosur gotat
dhe pjatat më të mira që kish. Dërgoi vajzën e fqinjës për të blerë ca
birra dhe një shishe verë e i futi në frigorifer të ftoheshin. Nuk
mund të dilte vetë, donte që i biri kur të kthehej t'a gjente në
shtëpi ? Po Anilën , të fejuarën a do t'a sillte ? Sa budallaqe kish
qenë që nuk ishte kujtuar t'i thosh që t'a sillte dhe atë për drekë.
Të gjitha ishin gati, punët i fluturonin nga duart, asnjëherë mishi
nuk ishte pjekur aq shpejt, petat nuk ishin hapur aq shpejt veç... ato
akrepat e orës së murit nuk kishin qenë asnjëherë aq të
ngadalta...Priste të vinte ora e drekës, me siguri atëhere do të
vinte. Një e trokitur në derë e bëri të hovte nga divani ku ish ulur
për t'u shplodhur dy minuta. Eshtë ai, gati sa nuk briti nga gëzimi
teksa vraponte drejt derës. E hapi me padurim e buzëqeshja ju zbeh
pak. Ishte fqinja lart.
- Të kërkojnë në telefon - i tha ajo
- Altini ? - ajo nuk priti përgjigje e i ngjiti shkallët dy
e nga dy. Receptori i zi bënte kontrast me çentron e bardhë dhe asaj i
kaloi nëpër mend e njëjta pyetje që i kalonte sa herë që e kërkonin në
telefon: përse i bëjnë të zinj ? Le t'i bëjnë çdo lloj ngjyre që të
duan, vetëm jo të zinj . Por nuk ja kish shprehur këtë mendim fqinjës
së mirë ...
- Alo Altin !- as që e çoi nëpër mend se nuk ishte ai.
- Alo ! Nëna e Altinit ?- jo nuk ishte i biri, duhej të
ishte ndonjë shok i tij që e kish marrë vesh se ishte kthyer.Sa shpejt
qe hapet lajmi.
- Unë jam, keni ndonjë porosi për Altinin ? M'a thuaj, do
t'ja them kur të vijë në shtëpi.
Pasoi një hop heshtje.Zëri që pasoi ishte i mekur.
- Nuk kam porosi për... Kisha një lajm , fatkeqësisht të
hidhur. Të rroni ....... Altini....mbrë

më......aks.....rrug....
më.......keq......shokë......trupin....dy ditësh....
Lëshoi receptorin e doli jashtë.Ajo që kish dëgjuar ishte shumë për
veshët e zemrën e saj, por ajo nuk e besonte. Filloi të zbriste
shkallët ngadalë . Ja atje tek ato shkallët atje, pak më poshtë ishte
ulur Altini i saj, ajo e kish parë, kish qenë aty. Befas mendja filloi
t'i rrotullohej, atje ,atje, Dita humbi ekuilibrin e po binte. Zgjati
dorën e u kap pas parmakut të shkallëve, për këtë punë janë bërë, për
t'u mbajtur e pështetur në to, e për të mos lënë njerëzit të
bien...Por jo për mua...Rroku me forcë me të dyja duart parmakun e
shkallëve e u përkul jashtë tij...

Lajmi i vdekjes aksidentale të Altinit ,
na shokoi të gjithëve ne ,banorët e lagjes , e po aq edhe lajmi se e
ëma ishte hedhur nga shkallët sapo kish marrë atë lajm. Altini kish
emigruar i ri fare ,kur u hap porti në Durrës, ishte shtatëmbëdhjetë
vjeç . Varfëria , dëshira për të thyer kufijtë , e cila është akoma më
e fortë tek të rinjtë , dëshira për të ndihmuar familjen e shpresa e
një jete më të mirë e më të bukur... Kishin kaluar pesë vjet nga dita
që kish ikur për herë të parë. Ishte rritur , ishte fejuar me Anilën,
shoqen e dikurshme të klasës. Ishte djalë i mirë , i edukuar e punëtor
. Kishte mjaft cilësi të mira, i vetmi difekt i tij ishte ... se ishte
shumë i mirë me të gjithe e me shokët në veçanti.Atë natë të së
djelës, duke u gdhirë e hëna, dy shokë i kishin telefonuar sei makina
e vjetër që kishin ishte prishur tek po ktheheshin nga diskoteka e i
kishte lënë në mes të rrugës.. Ishte çuar nga gjumi, e kish dalë.
Gjatë kthimit,ca minuta para se ora të trokiste tre e mëngjesit , një
kamion ... kishin vdekur të tre, të tre të një moshe...
Dita ... Dita nuk vdiq edhe se muaj të tërë ju lut e ju ankua Zotit
që të shkonte pranë të birit, malli i të cilit i kish djegur zemrën
për pesë vjet me rradhë. Sigurisht , theu këmbë e krahë, por për fat
nuk ju dëmtua rëndë shtylla kurrizore. Nuk e pa të birin kur e sollën
në shtëpi, ndodhej në spital e derdhur e tëra në allçi. Ndoshta më
mirë për të, fati ja kish kursyer pamjen e atij trupi të dashur të
katandisur në atë mënyrë sa nuk njihej.E qau të birin , e torturoi
veten me ndjenjën e fajit që i vishte vetes.Përse e kish lënë të ikte,
përse nuk kish këmbëngulur që të kthehej me kohë... e ç'i duheshin
nënëzezës paratë e tij...
Kanë kaluar vite, e duket sikur Dita është qetësuar, jeta e ka marrë
në rrjedhën e saj. Dikush do të thotë koha, koha shëron plagë, qofshin
këto edhe të mëdha. Nuk është ashtu, ajo plagë është e hapur e do të
vazhdojë të jetë e tillë, deri ditën kur Zoti do të vendosë t'a marrë
pranë vetes. Eshtë diçka tjetër që e mban Ditën, që i ndez
buzëqeshjen, e cila gjithsesi nuk zhvishet dot nga një vel i hollë
trishtimi . Dita është nënë,është e duhet të jetë nënë edhe për dy
djemtë e tjerë. Duhet të mbushë me gëzim e dashuri ditët e tyre , jo
me dhëmbje e pikëllim.Nuk mund të jetë aq egoiste sa të mendojë vetëm
dhimbjen e saj duke ua helmuar jetën.Sepse Dita ka zemër nëne ,e zemra
e nënës ...është e madhe, aq e madhe sa përmban tragjedinë e hidhur të
humbjes së një fëmije dhe farën e gëzimit e dashurinë pa kufi për
fëmijët e tjerë. Ndryshe goditja e fatit që u mori vëllanë, do të
ishte akoma më e rëndë për ta .Dhe ishte vërtetë fat që nuk e pa
trupin e të birit. Kujtimi i fundit i tij , është ajo siluetë e
hajthme, ata sy të mbushur me mall e dashuri , ajo buzëqeshje e bukur
dhe ato fjalë... e dua shumë nënoken time...Ani se askush nuk e kish
besuar kur e kish treguar, ajo e besonte...