Drenusha Zajmi Hoxha
REQUIEM PËR NJË ENGJËLL
( kushtuar nje vajze ,që u vetëvra pas dhunimit)
Vizionet e pandryshuara, pikturuar nga dorë e mjeshtrit
Bëhen mysafire të gjithësisë dhe luftëtare të ëndërrave
Që shemben para se rrugën ta gjejnë
E shuhen me agimin e mbushur plot zhgënjime
Nuk ka mënyrë tjetër për sytë, që lot dëshirojnë
Veçse pikëllimin ta ndjejnë.
Një çast besimi ngushëllon, para mëkateve që vijnë
Virgjëreshën e fshehur me buzëqeshjen hyjnore
Që shiton si Mona Lisa nga kornizat e jetës, si rrufeja
Por në sytë e saj , vdekja asnjëherë s’ishte më e thjeshtë
Pas katarzave të njëpasnjëshme nën idilën e pashpresë
Të shpirtrave , që dorëzohen pa beteja.
Shnderrohet në pikturë me ornamentet e natës
E pakapshme si yjet, që vdekëtarët e zakonshëm i përqeshin
Dhe vallëzojnë si shpirtra të mallkuar e të humbur në hapësirë
Vdekja asnjëherë nuk dukej më e trishtë
Kjo shërbëtore e historisë së vrazhdë në fron hyjneshe
Me krahët e saj ,që mëshirë nuk njohin
Mbuloi trupin e brishtë.
Fryen erë e ftohtë mes degëve t’ ngrira në shuplakat
Që ende jetë frymojnë për të fundit herë
Dridhen nga të prekurit e dyerve të parajsës
Nën mjegullën e lotëve si shiu në pranverë
Ringjallet si feniksi dhe fluturon amshueshëm
Një engjëll i mahnitshëm
Vdekja nuk dukej më e gjallë asnjëherë
No comments:
Post a Comment