Bota e Gruas Shqiptare-ELKO- POEZI

ELKO ,NJU JORK ,SHBA

Dikur detit

Dikur detit bёnim garё,
Dikur detit çanim dallgё,
Kush do ikte sa mё larg,
Detin çanim me ‘baterflaj'

Pёr pinat zhyteshim thellё,
Si peshq luanim shёnd e verё,
Sot kundrojmё njё oqean,
Dallgёt hidhen porsi mal.

E shikojmё e rrimё larg,
S’ngjajnё dallgё, po katarrakt
S'ёshtё shushuritje ёshtё mall,
Pёr vitet qё shkuan e vanё,

"Iku vapa me Gusht bashkё"
Vitet nuk na kthehen prapё..
Sot kundrojmё njё oqean
Shohim rreth, e s'ka mё garё,

Rrimё nё anё si tё mpirё,
Ujrat kanё shumё trubullirё,
S'ngjan me det, s’ka shushurimё
S'ёshtё blu po ngjan pa ngjyrё,

S'ёshtё i kaltёr, por shёmbёlltyrё,
Pёr detin Jon ndjej melankolinё.
© ElKo
Gusht 2000, Nju York


Ajo qё vdes e fundit

Ajo qё tё mban gjallё,
nё ditet jo tё mira,
Ajo qё tё rri pranё
ne çastet e vёshtira,

Njё gjё qё vdes e fundit
dhe le dritёn e zbehtё,
Dhe kur je duke ikur,
tё prek ne sup si lehtё,

Tё thote mos e humb,
vazhdo qё tё mendosh,
Sikur nё kёtё botё
mijra vjet do jetosh!

Ja mbahu ti dhe pak,
çdo gjё do tё kalojё..
Jam me ty e largoj,
gjithçka qё do tё lёndojё.


Mundohem tё tё mbroj,
tё tё mbaj me kurajё,
Pa çka se koha tinzare,
vrapon rrёshqet si ngjalё,

Po unё jam krijuar
qё t'ju mbaj ju me fjalё,
Jam "shpresa"
si melhem qё vij
e zbus çdo plagё.

E kur shoh qё ti zbehesh,
tё pёrshёndes e shkoj
Largohem kokёulur
po me tё njёjtin funksion,

Pa pasur kohё fare
tё ulem tё bёj pushim,
Dikush mё kёrkon
pёrsёri me padurim.

Ndaj themi nё kёtё jetё
shpresa, e fundit vdes
Lum kush ka durim,
me tё nё miqёsi tё mbesё,

Ta ketё pranё gjithmonё
si pishtar njё iluzion,
Shpresa pёr secilin
ёshtё ndjenja qё mbijeton.

© ElKo
New York,13 Dhjetor 04.





Himara ime

Si himere me dy krerë,
Në gjithë kohët ishe perlë,
Nuk ke njohur nënshtrime,
Ti mbetesh Himara trime.

Kur gjithë bota përpëlitej,
Në luftë të errët zhytej,
Ti flatrat përplasje lehtë,
Çaje në qiell të kthjelltë.

Kur të tjerë zinxhirrët rrëndë,
I shtrëngonin gjer në dhëmbë,
Lirinë më fort e përqafoje,
Nuk të prekeshin ato troje.

Kush u mundua të të ndalë,
Ti çave në tramundanë,
Si zgalem nëpër fortunë,
Nuk e njohe frikën kurrë.

Ti përkunde në djep trima,
Të shkathët si vetëtima,
S’fshihet lehtë ajo histori,
Shkruhet me gërma flori.

Në vite mbetesh e dlirë,
Siç mbetet një zog i lirë,
Kush do të të hedhë gurë,
Nuk të arrin ty dot kurrë.

Himarë e bukur Himarë,
Je zambak në ato anë,
Aromë dehëse buzë Jonit,
Emri jot njihet tej Globit.

Shtatë fshatra kurorë,
Vizatuar si me dorë,
Ngjan me një konstelacion,
Lum kush emrin tënd gëzon.

Himara ime Himarë,
Një legjendë mjaft e rrallë,
Ndrit ti shpiponjë mbi male
Thirri djemte e nxirre mallë.

© ElKo
19 Shkurt 05, N.York

Jam prapë Nënë

Kur isha, e re isha e zënë
Se rrisja tre femijë,
Më mbushnin zemrën
Dhe shtepinë, me cicërim.

Tani i rrita, dinë të notojnë,
Në lumin jetë, s'është aq lehtë
Por një përpjekje e vërtetë,
Ju urojmë lumturi gjithmonë.

Por unë përsëri,
Kam mbetur nënë,
Një nënë e mirë,
E për fëmijë, kam poezinë.

E zgjidh e lidh, e përkedhel,
Ka një të mirë me mua rri,
Nuk më largohet,kudo më bredh,
Sido t'ja bëj, ajo pajtohet me qetësi.

Ajo çdo çast,
Edhe çdo ditë,
Me rrjedh e s’ndalet,
Me mua s’është mërzite.

Një penë dua,
Shkrimi shkon krua,
Po s’pata letër,
NË ATË KOHË,

Dhe mbi këpucë,
Gërvisht e shkruaj,
Vargu vazhdon
S’ka të pushuar.

Jam unë prapë,
Nje nënë e mirë,
Apo e mbrapshtë,
E vargut tim?

Për ju po shkruaj,
Për t’ju treguar,
Sa shumë ju dua,
S'ju kam harruar.

Po mos më thoni,
Poezia nuk dhemb,
Prandaj unë ndjehem,
Dhe prape nënë.

Veçse.. në djep,
Jam duke tundur,
Jo më fëmijë,
Por poezinë.

© Elko
Tetor 2004, New York.