TEK PRES NJE MENDIM …
S'kam humbur teresisht ne m'ke kerkuar
me mendim
ne korridoret e spitalit ku beja para -mbrapa
majtas - djathtas e anasjelltas
me tundonte impulsi te bertisja me te madhe
te gjitha emrat qe me merrnin peng kujtesen
Ne spital s'je kurre vetem, as brenda vetmise tende
Heshtja e zhurmshme sinkronizon oraret e pritjes
e minutat e ikjes me kurriz
Do zoti s'vijne t'me takojne, as sot
vizitat e vizitoreve te njerezishem
Injeksjonet po me flene ne gjak
si mikrobe moderne qe me vrasin pa dashje
rezistenzen
Antitrupat shkrihen ne qelizat agonike
e fuqia ime rritet tek fikem ne krevatin
me çarçafe te dizinfektuar
E paskam zemren e forte si mali ku ngriti shtepi
stergjyshi im
para dhe pas plumbave te luftes
edhe pas luftes...
Me mallkim ne gryke te fytit
e dashurine per mua qe s'me njohu
poshte grykes
ku s'deperton as dimri as frika
***
Nje goje e madhe ne nje koke te vogel
dhe nje veshtrim i qete ne syte e trembur
te kuruesit me liçense
betuar para urdhrit se di t'me kuroje
Me pyet, ku me dhemb me shume
***
Nese ti me ke prekur dhimbjen, me mendim
jam sheruar plotesish, pa dijenine e mjekut
Me dhemb vetem malli me te cilin
i flas delireve tona, ne oret e hershme e ne oret e vona
Siç mban mend:
Bashke kemi dashuruar nje liste dashnoresh
te vdekur ne shekuj e ne shekuj te rilindur
kemi dashuruar dheun e shiun
qe shuan pluhurin ne rruget nga kemi ardhur
ne takim tone dykontinetal
…dhe ate pasditen kur donim te qanim me te madhe
pa kokerr loti ne sy
e zgjodhem te degjonim dimrin e Vivaldit
e ajo, vajza dhe dashuria jote
mikja dhe forca, shamia e djeresve
dhe kafeja e lodhjes
tha me ton te vendosur:
"Une preferoj dimrin"
Ti shtove ne lotin e thare qe kishte ze te gezuar
“PO.
Degjojme dimrin e Vivaldit qe duket sikur mbaron
Aty nga fundi, rifillon furtuna “
Ne heqim xhupat e shallet
Lekuern e sakrifikuar te kafsheve
dhe dalim ne kerkim te ndonje luleje shtatanike
Debora e fundit kthehet mbrapsht
ne nje rreze drite potente, shkarkon
mbi ne dhe mbi lulen e ngrire
gripin e madh te fundjetes se tij perseritese
***
Semundja ime me eshte bere mike
si ikonat e shenjtereve neper muret e qytetit
e brenda kishave te panumerta
te cilave ju flas ngaqe s'dine t'me flasin
dhe ju rrefehem ngaqe s'kane emer
ne bindjen time:
Para zotit jemi te gjithe nje (Adam dhe Eve)
ose Eve dhe Adam, meqe ne kohet moderne
seksi i bute ka veshur pantallona me zinxhir
mu aty para
sikur forca te buronte nga aty
sikur e drejta te ishte nje prerje stofe unisex
Do me dhembte me pak semundja ime
po te mbulohesha mire me rroba
...nese ti do me ngrohje ne rezistencen e skuqur
te mendimit
qe ndjej t'me vije rreth e rrotull
si nje shpirt mbetur peng, ne diagnozat
e semundjeve te pasherueshme
te repartit mjekesor ku jam e perkohshem
No comments:
Post a Comment