VIJAT
Vija te bardha, bojkafe dhe bezhe marshojne poshte e perpjete ne fushen e ndare te spitalit.
Nje marshim qe te con kurrkund vecse para, mbrapa, majtas, djathtas dhe ne cdo drejtim prek telat e hekurt ose murin e ftohte. Vijat perplasen me njera tjetren ne nje katastrofe monstruoze, ne nje pafundesi deshperimi. Brenda tyre jane trupat e lodhur, te rraskapitur, te derrmuar, te shpuar, te mos ushqyer mire. Mbi to duken kokat e transformuara, me floke te prere pa forme, me floke te harlisur, te ndotur, por ka dhe koka ne anen tjeter qe jane floke rruar.
Vijat levizin dhe krijojne nje panorame marramendese gati ne hipnotizim.
Dy fusha: nje per grate, nje per burrat.
Qenie njerezore levizin poshte e larte, majtas, djathtas, duke terhequr me vete me shpine, kraharor, kembe e krahe vijat e bardha, bojkafe dhe bezhe. Duart jane te zena nga cigaret.
Jete te syrgjynosura ne shkretetiren e cmendurise. Jete qe vazhdojne ekzistencen ne dhimbje. Jete te harruara ne nje qoshe te lena ne meshiren e botes sikur qente e lene rrugeve ne meshiren e plehrave.
Dhimbje ka cmenduria, ndonese shume prej fytyrave kane nje buzeqeshje te fiksuar.
Marsh marsh marsh pa fund.
Nje grua afrohet, me pershendet, s¢e di emrin e saj, e ka harruar, porse nje emer e mban mend.
Stela, eshte vajza ime, me thote. Mbledh duart ne gji a thua se mrekullisht perpara saj do te shfaqet nje foshnje qe te mund ta perkedhele. Stela, ma moren? Dua te dal prej ketu, dua te shkoj tek Stela?
Dhimbje nene, e mbledhur grusht e harruar ne cmenduri. Duart mbledhur shtrengojne gjokset a thua se prej tyre do te shpertheje qumeshti qe la femijen pa ushqyer e do te bucoje sikur llava e nje vullkani dhe do te niset neper rruget e qytetit e te fshatrava t¢u bashkohet lumenjeve dhe burimeve e mbase prej tyre Stela imagjinare apo e vertete do te marre jete.
Cigare kerkon. Natyrisht, racioni i hershem, bashkeudhetari i dhimbjes dhe cmendurise.
Dua te largohem. Vecse s¢mundem. Gruaja rri pas kangjellave dhe me deshperim me shikon dhe kerkon nje premtim: Une duhet t¢i gjej Stelen dhe t¢ia sjell.
Stelen ja moren nga duart. Dhe fillon e kendon nje nina nana qe une s¢e kuptoj, me shikon dhe me duart ne gjoks sikur te perkedhele nje foshnje me shikon dhe si ulkonja qe leshon ungerimen per kelyshet e saj, nderpret nina nanen dhe therret: Stela.
Dy njolla te bardha vrapojne drejt meje, pertej meje, dhe marrin gruan e paemer.
Vija te bardha, bojekafe dhe bezhe si vargonje te stermedhenj te nje zinxhiri levizin poshte e perpjete, majtas e djathtas, rrotullohen per te asfiksuar jetet qe mbajne brenda.
© Aida Dismondy, Korrik 2007-07-02
No comments:
Post a Comment