Bota e Gruas Shqiptare-ARDITA JATRU-POEZI

Ju rrёfej kёngёn e plakut Duk pёr njё cigankё

(frymёzuar pas njё emri)


“Eja tё tё fsheh nё pyllin mё tё dёndur
Ciganka ime,e bukura Dalina
E nёn pemёn e bajames,
Pёr tё parёn herё tё shoh hijeshin
E lёkurёs tёnde tё thekur
Se je e imja,e imja.e imja….

O shpirt i çmendur,mё i çmendur se era
Bёmё njё me shpirtin tёnd bredharak.
Se s’ёsht’ e thёnё tё ndihem kёshtu ngahera,
Pёr njё grimё lumturie jeta ёshtё kaq pak.

Eja ciganka ime,o yll i sapo rёnё
Kёmbёzbathura ime, belthyer,trupёpakta.
Gushёs tёnde do lё shenjё hёnёn e ngrёnё
E gjoksit tёnd perfekt puthjet mё tё gjakta.”


Kёshtu mendoi ai para se tё vdiste…


“……..Ajo,plaga ime e pamёshirshme,
Tani qёndron e shtrirё mbi njё shkёmb
dhe pret vdekjen time.
Trupi i saj, i brishtё,pёrkundet.
Epshndezur pёrkёdhel gjinjёt e saj.
E tёra lakuriq!Ndrit,
Si hёna e re nё qiellin e natёs!
Ajo flirton me detin.Lot me valёt…...
Njё furtunё orgazmash,
Rёnkimet mbytin nё shtratin tim.

Tani varem nё njё copёz re,
harruar nё qiell nga njё tufё pulёbardhash.
Bardhё e zi!Gjithçka bardhё e zi!
Fundi,qёnka i zi si flokёt e saj tё egёr,
e vdekja e bardhё si lёkura e saj,
e kristaltё gjer nё tejdukje.
Ajo,sirena e shpirtit tim…..e unё i vetёm,
ndjej trupin tё mё ftohet nga tё vdekjes puthje!”


* * *

Je njё ёndёrr larg
pёr tё t’u afruar….
Si shelg i bukur pikesh buzё liqenit
E unё shoh si degёt tё janё varur nga mёrzija
Si pritja bёhet syth
e lulja nuk arrin te çelet.
Dёshira ime e kahershme…...

Je njё ёndёrr larg
Pёr tё t’u afruar....
E mё thahen rrёkejt e lotёve
Ende nёn qerpik.
E kokrrizat e kripёs
pёrmbytin oazin e syrit tim.
Diellin tim tё blertё,
syrit tim….



Ekziston dikush.....

Qe lirshem mund te qaj ne supin e tij,
pa patur turp per gjendjen time.
Qe qiellin tim te ngarkuar ta zbraz me guxim,
e te marr prej tij vetem puthje!
Ekziston dikush qe,
Kur une hesht, te hesht dhe ai
dhe heshtjet tona t’i thyej vec nje prekje.
Qe te gaboj,pa qene nevoja te kerkoj falje.
Qe me shtrengon ne gji si toka rrenjet.
Qe me lumturine time,te ndihet mbret .
Ekziston dikush qe,
mengjeseve te akullta dimerore,
nga afshi i tij,te zgjohem prush.
Qe marrezine time e quan te nevojshme
dhe vetmine time,udhetime yjore.
Qe me perkedhel pikellimet ne sy e balle.
Qe kupton qerpikun tek me dridhet nen qepalle,
apo te kuqten e lehte kur mollezave me bie.
Qe duron dhimbjet e mija vjeshtore e ngercin ne shpirt
e me mjekon plaget cdo nate per te rilindur une serish.
Ekziston dikush,
qe e kam prane,qe e kam prane.
Per te milionten here i them (te zakonshmen):Tё dua!
Dhe eshte ai……qe fle e zgjohet ne krah me mua.



Ti nuk mё pe kur qava mbrёmё

Ti nuk mё pe kur qava mbrёmё
As lotin kur tё ra mbi faqe.
Dhe pёr çudi njё gjysёm hёnё
Mё pikte dhimbjen asaj nate

Ndaj sot kjo heshtje e çuditshme
Mё grish njё tjetёr nat’ pagjumё
Si dy fёmijё tё zemёruar……
Mё shmangesh ti ,tё shmangem unё.

Dhe ndjej shikimin tёnd se si
pёrpin trupin tim si hon.
Ah,por ёshtё ajo shkёndijё,
qё brigjet tona i afron.



Ajo ishte njё kitarё

Ajo ishte njё kitarё,
Herё e heshtur lёnё te njё qoshk,
Herё çbrengosje e shpirtrave tё vrarё.

Ishte pra njё kitarё,
Herё tel-kёputur,
Herё me tinguj fluturakё.

Ajo ishte veçse njё kitarё,
Qeshte e qante
Me çdo kёngёtar.

Sa lot,
Sa lot u derdhёn,
Mbi trupin e saj!



* * *

Tё presim...shpirt- aq sa ёshtё e thёnё-
Deri kur do ta durojmё kёtё flakё qё tё zhurit?
Nёse ndodh i dashur qё mё par’ tё digjesh ti,
Me pishtar do ta ndjek udhёn...e hirit tёnd.

E para nёse digjem unё……pa frikё,
lёshomё diku, nё njё tё heshtur vёnd.
Por….nёse digjemi tё dy njёherёsh,
mbi altarin tonё le tё rrёfehen dashuritё!

Ardita Jatru