Shqiponja dykrenëshe edhe në Irak
Në një largësi të pamatshme malli…zogjë të shumtë të mbledhur në një vend të pa ëndërruar ndonjëherë…ëmer i dëgjuar vec në lëndën e gjeografisë dhe në ditarin e luftërave të Azisë..Kudo në botë lamë gjurmë prej shqiptari…shkelëm tokën e zjarrtë, erdhem në enigmën e këtij vendi, tashmë punojmë e veprojmë me muaj të tërë…dikush edhe me vite...fluturuam pa e ditur ku dhe si…rrugë ajri e shtjellë reshë të shumta na shoqëruan.Kaluam kontinente e oqeane.
Që nga fillimi dicka nuk ecte dot…zbrazëtirë e madhe dhe pa fund për ne, mu si kjo shkretëtire pa gjelbërim, ashtu edhe shpirti ynë…tërë kohën dicka mungonte…dhe na mungonte të gjithëve…NËNA.
Cdo muaj ka diamantet e saj…nëntori ynë ka ndriçimin qindravjeçar…Këtu në këtë skaj të botës morëm me vete gjithcka ,edhe atë më të shtrenjtën … ndjenjën dhe krenarinë e të qenurit shqiptar.
Thonë se kur je larg atdheut mungesa është e shumëfishtë . Vrulli i shpirtit shtyri një grup të rinjësh shqiptarë të punojnë dhe të bisedojnë me njerëzit kompetent që të sjellin shqiponjën me flatrat e saja këtu në Kopshtin e Edenit…
Që nga dita e parë e ardhjes sonë këtu ,shkonim e hanim racionet por çuditërisht ditë e më shumë na sëmbonte uria. Përditë shikonim flamuj të shumtë të SHBA-ve që dekoronin kuzhinën, sa e zjarrtë ishte dëshira që ngjyrat tona të frymojnë në familjen e flamujve të tjerë…
Në ditën e Festës së Faleminderimeve( festë amerikane) shqiponja dykrenare ndali këtu , I flisnin të gjithë, sa kurreshtarë !! kush na ishte, pyesnin pastaj , SHQIPONJA DYKRENËSHE nga është , ta shihnit se si valonte, kishte udhëtuar që nga larg…nga vendi i shqiponjave, për t’iu gjindur afër zogjëve të saj….nuk dukej fare e lodhur.
Trupi u rënqeth dhe uria iku…në dritën e syve tanë kuqëlonte shikimi…nuk ndiheshim të vetëm, të harruar…Nëna erdhi mes nesh…na mblodhi në gjirin e saj me 28 Nëntor.
Nën dritë neonësh vërehej gëzimi në fytyrat tona…mund ta lexoje lehtë alfabetin e ndjenjës kombëtare në secilin prej nesh.
Festa ishte në prag, Nëna do pushonte deri në Ditën e Madhe…të gjithë pa dallim, pasditën e datës 28 do të mblidhen në ceremoninë e ngitjes së flamurit.Me të gjitha nderimet u ngrit lart, shumë lart, duke valuar mes atij amerikan dhe irakian.
Fluturoi lart dhe preku qiellin , sa e madhe ndjenja , sa e papërshkruar… tërë shqiptaria erdhi këtu, Dardania e Shqipëria, Camëria, Epiri. Zemra nuk përmbahej dot…
Arianit, emër tipik ilir, me ndjenjë të thellë kombëtare bashkë me shokët mundësoi valimin e Shqiponjës sonë nën qiellin e këtij vendi…dhe na bëri edhe më të bashkuar në këtë ditë …Meqenëse jemi pjesë e Ballkanit shpesh na përziejnë me të tjerët, identifikimi më i mirë, më i drejtë dhe që nuk ka nevojë për koment është ai me Flamur…kështu përherë kanë bërë të parët tanë apo jo? Në këtë ditë të huajt lexuan dashurinë tonë për flamur, ndjenjën e atdhedashurisë, ishin të fascinuar se si një popull mund ta dojë aq shumë flamurin dhe identitetin, stërghyshërit dhe historinë…në të njëjtën kohë shihej xhelozia e disa të tjerëve ngase flamuri ynë ishte i pari që valonte në atë hapësirë.
Në mbrëmjen e 28 Nëntorit, pas ditës se lodhshme dhe të gjatë ,na bashkoi sërish flamuri, ishim familje, ishim atdhe…ishim një…flamuri valonte edhe më nën shkëlqimin e hënës.
Me himnin filloi kënga Rreth flamurit, sa ndjenjë e thellë, e ëmbël njëkohësisht, krenar përjetësisht…ishim aty të gjithë ne, e tërë shqiptaria, , kujtuam edhe numëruam nëntorat e tjerë…ecëm pas për të kujtuar lavdinë, morëm forcë për të vazhduar për në ardhmëri…na printe flamuri dhe amaneti si gjithmonë nëpër histori.
Shqiponja fluturoi përsëri në origjinë, na tha:
Ju pres zogjtë e mi,
Shihemi në Dasmën e Dardanisë
S.Rexhepi
Gjilan/Irak
No comments:
Post a Comment