Bota e Gruas Shqiptare-NA LIDH GJAKU I SHQIPTARIT-MERITA BAJRAKTARI MCCORMACK

Na lidh gjaku i shqiptarit


Ju kujtohet kur ju shkruaja per veshtiresite e shumta qe kisha hasur ne fillim kur erdhem nga Nju Jorku ketu, ne Kroaci? Sa e shqetesuar isha sidomos ne lidhje me pershtatjen e femijeve te mi ne kete vend te huaj, me nje gjuhe e jete krejt tjeter etj.,? Sot dua t’ju them se ata tashme kane rreth nje muaj qe shkojne ne shkollen lokale dhe kalojne mire.
Me dite m’u desh t’u mesoja orarin, pasi s’dalin nga shkolla ne te njejten kohe dhe me duhej te konfirmoja gjithcka me mesuesit e tyre. Dy here me qelloi te shoh tek dera e shkolles, nje vajze te vogel me floke te gjate, lidhur bishtaleca e me nje buzeqeshje te kendshme, qe me shoqeronte deri tek dera e klases se sime bije dhe pastaj hynte brenda e nuk me thoshte asgje, pervec se buzeqeshte zeulet, dicka qe me tingellonte si “molim”, qe ne shqip do te thote “te lutem”, kur une e falenderoja ne gjuhen e saj “hvala”.
Edhe sot bashke me dy djemte po prisja si zakonisht time bije dhe ndersa po mundohesha ta mbaja te voglin nen mbikqyrje, vija re qe djalin e madh e ndiqte pas ngado shkonte, nje vajze bukuroshe, e cila ishte shume e dashur me te. Mendova se e ka shoqe klase, megjithese s'mbaja mend ta kisha pare ne klasen e tij, por u kenaqa tek i shihja te luanin aq mire bashke. Vajza me buzeqeshte dhe dukej qe perkujdesej si nje moter per tim bir. Ndoshta thashe ai terheq vemendje ngaqe eshte i huaj, ndoshta e ka ndihmuar me dicka ne shkolle, por sido qe te ishte mua me pelqente qe im bir gjente dashuri e perkujdesje. Kishte dicka te vecante ne ate lloj miresie qe shprehnin syte e asaj vogelusheje. Nderkaq ra zilja dhe mesimi mbaroi. Ime bije doli si zakonisht me mesuesin dhe shoqet e saj te bankes. Disa femije ne klasen e saj dine te flasin anglisht dhe ato jane aq te dashura, e ndihmojne keshtu te komunikojne.
Vajza me bishtaleca ishte aty, pas vajzes sime. Pritem sa mbaruam se komunikuari gjerat e dites me mesuesin dhe morem rrugen per ne shtepi. Vura re qe tashme vajzat qe na ndiqnin, u bene tre dhe ishin mjaft te qeshura dhe te dashura tek na shihnin dhe serish mendova se jane kurioze si gjithe nxenesit e tjere qe shume here na ndjekin e na thone ndonje fjale ne anglisht. Edhe kur u larguam nga turma e oborrit te shkolles, ato tre vajza nuk na u ndane. Nderkohe ime bije me thote:
- Mami, kjo vajza me bishtaleca e ka emrin Liridona.
- Si, si? - e pyeta une e habitur.
- Liridona mami, eshte emer shqiptar! Mesuesi me tha sot qe ajo eshte shqiptare.
U ktheva dhe e pyeta ne gjuhen tone te bukur shqip:
- Je shqiptare?
Vajza pohoi me koke dhe faqkat ju skuqen...Pernjeheresh pyeta edhe vajzat e tjera per emrat.
- Une jam Jeta! - tha njera.
- Une jam Fatmira - me thote vajza qe perkujdesej per djalin tim ne oborrin e shkolles.
- Jemi motra! - me shpjeguan.
Shtanga ne vend.Fillova menjehere te flas shqip me to dhe t'i perqafoj e perlotuar nga ngazellimi. Femijet e mij, me besoni, u gezuan kaq shume, si duket gezimi ne fytyren time i ngazelloi dhe ata!
I pyeta kaq shume ato vajza sa nuk e di as vete cfare u thashe. Kishin mesuar prej Liridones qe ne klase kane nje vajze amerikane nga Nju Jorku, por kishin vene re qe nena e saj, une, flisja shqip dhe kuptuan qe ishim shqiptare. Te treja vendosen keshtu te me benin nje “prite per takim" duke e zgjedhur kohen dhe vendin. Liridona kishte dale me deshire kur mesuesi i kerkoi klases nje vullnetar per te pritur
Mrs. McCormack. Ate moment mendova e ngazellyer: "Gjaku shqiptar nuk behet uje, na lidh te gjitheve kudo ku jemi e sido qe te jemi".
Liridona me shpjegoi qe kur une e falenderoja ne kroatisht “hvala” ajo me qenkej pergjigjur ne shqip “s'ka gje” por une s'e kisha degjuar. Ah, sa keq me erdhi... I perqafoja dhe i pyesja vajzat pa
pushim per shume gjera dhe me ne fund i pyeta se si u ndodhen ketu, ne Kroaci.
- Jemi nga Prizreni, - me shpjegoi Jeta, me e madhja - erdhem ketu 8 vjet te shkuara kur Liridona ishte vec nje muajshe. Prinderit vendosen te iknin… - dhe syte e saj me shihnin me ngulm sikur donin te me tregonin ate dhimbjen e madhe te largimit me force.
S'i pyeta me. I kuptova te gjitha “pse-te”.
- Po ti sa ishe? - pyeta Jeten?
- Atehere isha 5 vjece dhe mbaja nje cante te madhe me rroba per Liridonen. Ikem te gjithe. Babai kishte disa dite qe ishte fshehur diku e daja na mori e na pruri ketu, ne shtepine e vet, se kishte disa vite qe jetonte ne Kroaci.
- Po babai, – e pyeta zedridhur - ku eshte tani?
- Me ne! - thane vajzat, - Punon ne nje fabrike ne Zagreb. - dhe qeshnin duke me treguar me tej.
Mu gezua shpirti qe i kane te dy prinderit. Me erdhi keq per ato vajza qe ishin detyruar te largoheshin nga Prizreni i tyre i dashur, por edhe u lumturova per vete dhe per femijet e mi, si te merrja nje dhurate te pacmuar. Eshte gjaku i Arbrit qe na lidh dhe na mban bashke si komb kudo ku jemi.
Pasdite menjehere u lidhem me prinderit e vajzave. Na lidh gjaku, na lidh gjithcka qe mban emrin e bukur “shqiptar”. Nuk e kisha menduar kurre se edhe ne kete qoshe te vogel ku jam, do gjeja dicka qe te me gezonte kaq shume, gjakun tim, rrenjet e mia, nje copez Shqiperie.

Dhe desha ta ndaja me ju kete gezim. Qofshi mire dhe te gezuar! Paci bekimin e Perendise kudo ku jeni! Faleminderit qe me lexoni.

Merita Bajraktari McCormack

7 Tetor 2003