Sozia
nga ARLINDA GJAKA,VUSHTRI ,KOSOVE
- A mund te ulem? - degjova nje ze qe me erdhi si nga nje enderr.
Ngrita koken nga karrigia ku isha ulur dhe e veshtrova. U cudita nga ajo ngjashmeri. Aq sa nuk munda t’i pergjigjem te ulej apo jo. “Sigurisht qe s’eshte ai”, po qetesoja zemren qe me rrihte. E shikoja si e hutuar. Dhe i panjohuri sikur ta kish kuptuar habine time, me buzeqeshi lehte dhe pa me pyetur me, u ul dhe zuri te lexonte gazeten.
“O Zot!”- mendova. “Dhe kjo te me ndodhe mu tani?!” Nuk kishte kaluar as nje vit qekur ne morem rruge me drejtime te ndryshme, per shkak te nje zenke te vogel, qe nuk paska qene dhe aq e vogel, perderisa solli ndarjen. Ndonese shpesh e pyesja veten se ku mund te jete apo me ke, e kisha peng ne zemer ate ndarje qe s’kishte zene dot rrenje. Dhe ne keto momente ngjashmeria e ketij personi po me sillte me nje freski te dhimbshme te kaluaren. Nuk e dija se e kisha dashur kaq shume.
Heren e fundit, kur me kerkoi ne telefon, me ate krenarine time te ftohte i thashe se ne kurre s’mund te jemi me bashke, se jetet tona tashme jane ndare. Ai ma mbylli me nje fjali mister: “Kurre nuk dihet”. Dhe ja, tashti ne ndenjesen ku rrija me te dikur, vjen e ulet dikush qe i pergjan kaq shume… A nuk eshte jeta plot befasi?
I panjohuri ofshau me vete duke lexuar: “Ehhh..... kurre nuk dihet.” O Zot, mos po e imagjinoja, apo vertet u shpreh ashtu. Ai jo vetem i ngjan aq shume, por edhe perdori shprehjen e tij! Te jete e mundur valle? Po cmendesha, apo cfare?
- Si thate? - iu drejtova zedridhur te panjohurit.
Me nje shikim plot habi, se as qe e kishte pritur reagimin tim, buzeqeshi dhe duke ma afruar gazeten:
- Ne jete ndodhin shume gjera, kurre nuk dihet se si vjen fundi!
Nuk shikova cfare shkruhej aty, por humba ne shikimin e tij, si te perpiqesha te nxirrja qe andej djaloshin tim te vertete. Kushedi sa i cuditshem do t’i ishte dukur ai veshtrim, pasi habine e syve te tij u perpoq ta fshehe, duke iu futur serisht leximit. Ndoshta mendon mos jam e cmendur. Po nuk e fajesoja. Ai s’dinte se cfare bluaja ne koke, s’e dinte sa i ngjante atij qe dikur me kishte rrembyer te gjithen dhe qe pastaj me kishte lene ne ere. Ndarje pa u ndare. Seder e cenuar, krenaria ime…
Si fllad pranvere qe te ledhaton, prania e atij njeriu, edhe pse i huaj nuk po me pengonte, perkundrazi, po me zgjonte ato dite te bukura capkene e nete ere lulebliri. Edhe aroma e harruar e tymit te cigares se te panjohurit, me sillte mall. E veshtrova vjedhurazi. “Sa te njejte jane…” Apo m’i ben te njejte malli? Dhe tashme te gjitha mosperputhjet tona te vjetra me dukeshin qesharake. O Zot, sikur ti kishte lindur nje nene! Ndoshta pak me i madh ne moshe, vetem pak. E ai vazhdonte te lexonte ne heshtje dhe as qe verente shikimin tim, nuk e dinte se c'fare po mbeshtillja ne tru, nuk po e shikonte te kuqin qe po me ngjitej ne fytyre.
Mendimi qe “sozia e tij”, kishte ardhur e ishte ulur prane meje, (ku e gjeti te ulet mu prane meje)
m’i kishte peshtjelluar te gjitha. Aq shume ma perkujtonte ate, me ktheu shume mbrapa, aq shume o Perendi, sa shume me permalloi prania e tij... Mbylla syte njehere dhe u mundova t’i rradhis te gjitha kujtimet qe kisha per te e t’i zhdukja, kur ndjeva nje shushurime te lehte... ai po shkonte. Nje dridhje me pershkoi trupin, ai po ikte edhe njehere... I panjohuri me buzeqeshi lehte, (pse me buzeqesh xhanem) e me ze te ngrohte leshoi nje “faleminderit” dhe kthehu krahet... Shpirti po me vlonte ne ato caste, me vinte ta therrisja fort e ta lusja qe te rrinte qofte edhe per nje moment prane meje dhe te me bente te ndjehem aq mire, edhe pse nuk po flisja me te, ai ngjante aq shume, ne dashurine time, aq sa me dukej qe kisha prane vete ate... Dashuria te cmend, ben marrezira, ashtu dhe une desha ta therras njehere por as emrin nuk ia dija. Ta therras ne emrin e tij? Ndoshta edhe emrat i kane njesoj? Por hoqa dore nga marrezia dhe e ndoqa me sy, tek ecte bashke me turmen e njerezve qe zbriten nga autobuzi. Drejt tij vrapoi nje femije... nje vajze me floke te verdha dhe me buzeqeshje te embel. Sa e cuditshme, o zot... sa e cuditshme! Vajza kishte floke si te mijat, te verdha e te dredhura, te leshuara supeve. Me gezim iu hodh ne perqafim te panjohurit, ai se cfare i tha dhe per nje cast te dy kthyen koken nga une, pastaj ashtu ne buzeqeshje, kthyen krahet e shkuan… Baba e bije… Sa bukur!
“Hajt,”- i thashe vetes, duke gelltitur lotet, “le te shkojme te gjejme dashurine!”
Arlinda Gjaka
04.02.2003
No comments:
Post a Comment