PORTRETI
Nga Aida Dismondy
Ne nje dite vere u ndodha serish aty, pas shume vitesh. Orendite dhegjithcka tjeter ne ate shtepi, kishin mbetur te pandryshuara, sirelika te nje kohe te ciles une nuk i perkisja me. Muret, po, kishinndryshuar ngjyren, ishin te tera te bardha dhe ajri ishte ilehtesuar nga era e duhanit dhe rakise. C'varej ne to kishte marrenje kuptim tjeter me te theksuar e njekohesisht monoton. Teksa hynne dhome syte te shkojne tek nje pikture e stermadhe, nje portret.Ngjyrat e theksuara, vishnja e sfondit, e zeza e kostumit, thinjat ebardha, karshi atij muri te bardhe e benin portretin me te madh ngac'ishte, por dhe theksonin pajetesine e tij.Ai portret ishte bere posthamus nga nje piktor i njohur, qe kishtekapur cdo detaj te tij, cdo rrudhe, cdo thinje, mustaqen e holle tethinjur. Madje dhe veshtrimi ishte po aq realist, vecse i hedhurtutje diku ne largesi, sikur te menjanonte cdo konfrontim.Per vite e kisha evituar ate portret, sa here qe shkoja per viziteperpiqesha te ulesha me kurriz ndaj portretit dhe larg, dukeshmangur cdo mundesi kontakti. A thua se papritur ai njeri ashtu ingulitur ne ate pikture do te kthente koken dhe do te me fliste dheune s'do te dija ku te shkoja prej frikes dhe turpit. Frikes ndajstatujes gjigante te tij, dhe turpit te asaj qe pasonte.Prej vitesh frika dhe turpi ishin bere bashkerendes te mi, jo vetemditen por dhe naten, sidomos naten kur nga tmerri i endrrave,filloja dhe ulerija, por dhe nuk mund te flisja pasi ndjeheshafajtore. Frika dhe turpi ishin bere mutacione te trupit tim, tecilet as mund t'i largoja as mund t'i mbaja.E vetmja menyre shmangjeje ishte mosmendimi. Por si mund teshmangesh dicka qe eshte bere tashme pjese e ADN-se ? Prej tyre ishashnderruar ne nje njeri qe ndjenjat e tjera pothuajse nuk ikonsideronte, cdo vendim ishte marre prej frikes dhe turpit.Tani, kthyer perseri ne ate dhome, te cilen gjithmone e mbaja nekujtese si te padrite, per here te pare po realizoja se sa ndricimqe kishte, dy dritare te medha qe linin brenda diellin e mengjesitdhe dy dyer ballkoni te stilit francez qe ngrohnin dhomen me rrezete diellit ne perendim. E cuditshme se si koha ndryshon perceptiminose mbase jemi ne jo koha qe ndryshojme perceptimin.U ula karshi portretit. Per here te pare ne shume shume vite, unedhe ai ishim perballe, ai me shikimin akoma tutje, une ngulitur sytene fytyre. Cdo muskul i fytyres, ndjeva te reagoje, kete here jo mefrike, por te tensionuar. Perpara meje qendronte vjedhesi i endrravedhe femijerise time…Syte mberthyer ne ate fytyre te rryshket te pajete, me mendje duke ebere copa- copash e kapeluar nga nje deshire e terbuar qe ta bejacopash ate portret, t'i vija flaken. Me pas nderrova mendje…Nje sibuzeqeshje me kaloj ne fytyre, nje ndjenje e cuditshme kenaqesie mepershkoi te teren. Guximi i te parit gjerat ne sy ishte dicka ere...Une vazhdoja te jetoja, te jetoja, mutacionet ishin pothuajzhdukur.Aty ketu here pas here shfaqeshin ndonjehere shenjat e tyre, pors'shnderroheshin me si me pare." Ai te donte shume" – tha zonja e shtepise.„Makabrisht"- mendova...,veshtrimin hedhur balkonit.Aida Dismondy Michigan 07
No comments:
Post a Comment