Drenusha Zajmi
MË DUAJ PA MË NJOHUR
Më duaj pa më njohur mik,
emri im s’ të duhet, është vetëm një shenjë
grumbull shkronjash, mbledhur për t’më identifikuar
si qenje, si numër mes numrash,
si gjithçka e si asgjë, si dikush e si askush vërejtur,
Më duaj, pa më njohur mik i mirë
rruga ime sot, e jotja nesër është
janë gjurmët e atyre, që dje aty i kanë lënë
ti mos kërko ta dijsh ku jam, as ku do t' kem ikur
As mos gjurmo për atë, që kam bërë e që s’kam arritur
mos m’ thuaj se jam e mirë a e keqe, për asgjë mos më gjyko
as mos kërko t’më shohësh, se veç parë më ke
jam pasqyrë e jotja, reflektuar në miliona të tjerë
Pa më njohur, si njeri më dashuro
Më duaj pa më njohur mik apo mike
fytyra ime është veç edhe një maskë më tepër, që
mbulon trishtimin me buzëqeshjen vizatuar,
edhe sytë gënjeshtarë janë, ata vetëm shohin ose jo
të gjelbër, të zi, të kaltër, shpirtin nuk e pasqyrojnë
se ai i dashnorit ose bëmirësit ose atij që nuk jeton për vehten
banon në trup të huaj, ndaj
Ti mos kërko as brenda meje,
as jashtë,
rrudhat e mia nuk mbajnë libra historie, as kronologji
për sa lumturohem, a jetoj si mbretëreshë, a qeshem, a vuaj
jam vetëm Unë, mik i dashur, brenda meje je ti ose ai ose ato
nuk ka rëndësi
Ti pa më njohur, më duaj.
Mos kërko t’më shijosh, trupi im s’ ka trajtë
unë jam vetja yte, jam ai që të ka mbjellur
jam e bukur, e shëmtuar, jam e re, e vjetër
jam e fortë, jam e rrënuar,
jam edhe ajo, që në botë të ka sjellur,
si Ti jam, por edhe si dikush tjetër
gjithkund më ke, edhe sot edhe nesër edhe dje kam qenë
Më duaj mik sa kam jetë , por jo si jetoj, mos dëshiro të dish,
paranë, mike a e kam apo rrugëve leckosur bredh
në kam njerëz rreth meje apo i vetmuar e agoj ditën
a jam në perendim apo hapat sapo i hedh
a frymoj akoma apo tokës i shtrirë nën të, frymë i jap
Mos kërko t’më prekësh as kur trupi të më jetë ftohur
unë sërish kam lindur e rilindur, ndaj mik i dashur ti
Më duaj pa më njohur.
No comments:
Post a Comment