Shtegtare
Në rrënjë shkëmbi gjeta lulen
Krip’ dhe diell rritur bashkë
Ta këpus dot nuk munda
Veçse dhimbshëm e prek pak
Dal nga dallga magjiplote
Përball jetës s’jam asgjë
Jam a s’jam një shtëgëtare
Kam dhe unë diçka për të
I hedh ngjyrat dhe rris lulen
Lulen gjëmb rritur nga dallga
Ta shkul nga shkëmbi s’munda
Veç nje gonxhe të saj hapa
Jam shtegtare me shumë ngjyra
Jam si era dhe si shpirti
Dal nga dallga, dal nga deti
Perëndimi mbi det mbeti....
Mes jush jam prapë
Derën mos ma mbyllni,
ju lutem,
sepse frymë dot nuk marr
Edhe kur te iki,
përgjithmonë
më hidhni në det,
peshqit le të më hanë...
Në më varrovshi
arkivolin ma lini pa kapak,
që të me hyjnë zërat tuaja,
që të më duket se
mes jush jam prapë.
No comments:
Post a Comment