Vdekje amerikane
Para disa vjetesh kam shkruar për vdekjen e plakut të vetmuar Raniero, komshiut tone i cili vdiq pa u ndjerë. Kishte ngrirë në tavoline, ja ashtu duke ngrënë darke. Askush s’e vuri re mungesen e tij përveç meje qe isha mesuar me kërcitjen e deres së tij. Ku shkonte Raniero çdo mengjez, gjithnje në të njejten ore? Kete do ta mesoja me vone. Dilte ne oren tetë e kthehej fiks në orën nëntë dhe mbyllej brenda.
Kur e shoqja qe gjalle hera heres ne apartamentin e tyre dëgjohej nje muzike italiane e vjeter. Kisha një ndjenje se ajo ende ruante pllaka gramafoni. Raniero dhe e shoqja ishin nga Napoli. Mëngjezeve aroma e bukes se thekur ngjitej deri lart tek ne qe banojmë në katin e dyte. Pleqte nuk i vizitonte njeri. Muzika dhe nje mackë e vogel që rrinte ne parvazin e dritares ishte krejt shoqëria e tyre.
Pas vdekjes se plakës shtepia heshti nga zërat, nga zhurmat e nga aroma e bukës së thekur. Raniero dukej qe pergatitur për radhen e tij. Dhe vdekja ra dakort me te. Erdhi dhe e mori qetesisht nje mbremje tek qe ulur në tryeze për të ngrene darkën. E dinte se qe darka e tij e fundit? Ndoshta jo, ndoshta po. Ndoshta çdo dite e llogariste si të fundit, i urti plak Raniero. Tre dite me pas u zbulua që kishte vdekur. Tek dera e tij u duken dy police dhe nje makine ambulance.
Pas vdekjes se Ranieros apartamenti i katit te parë mbeti bosh gati një vit. Një pasdite ziles së deres i rane dy njerez te panjohur. Zgjata kryet nga dritarja dhe pyeta se kë kerkonin. Me thane se ishin nipërit e Ranieros. Vinin nga Nebraska. Zbrita poshtë. Burrat me pyeten nese kisha vene re te hynte e te dilte ndokush ne shtepine e Ranieros sa kohe që ai ishte gjallë.
-Nuk para kanë patur vizitorë, thashë pa qene e sigurte nëse duhej tu pergjigjesha apo jo. Per mua ishin dy njerëz krejt te panjohur. Njeri reth te pesedhjetave e tjetri me i ri. Nga ta dija se ishin nipërit e tij kur s’i kisha parë kurrë? Ata e ndjene mungesen e deshires per te komunikuar me ta.
- Nuk dijme nese eshte shitur shtepia, vazhdoi me i vjetri ne moshe. Nuk dijme se çka lene ne trashegimi e kujt ia ka lene. Ai vet s'ka pasur fëmijë.
Heshta.
-Kush duhet t’i kete çelsat e shtepise? Pyeti me i vjetri
U thashe ti drejtoheshin menaxhmentit qe qeveriste bllokun tonë. U tregova se ku ishin zyrat dhe u ngjita lart. S’me hiqeshin nga mendja ata dy te panjohurit nipër qe s'kishin shkelur kurre ne shtepine xhaxhait te tyre të vetmuar sa qe gjalle e kerkonin t'i shkeputnin ndonje copë për së vdekuri.
Ç’tu thosha? Që xhaxhai i mjerë pas vdekjes se te shoqes nuk ishte ne gjendje as te shlyente morgixhin e shtepise? Tu thoja që xhaxhai i tyre çdo ditë shkonte për të ngrënë mengjez në nje mencë të varferish. I mjeri Raniero!
* * *
Atë mbrëmje po kthehesha nga Molli kur më ndali në rrugë Xho, komshiu ynë.
Xho banoi për nje kohë të gjatë me nënën e tij, Sarën, nje grua fisnike me floke te thinjura që shetiste mengjezeve në trotuar. Ndalesha ndonjehere e bisedoja me te. Me tregonte për vajzen qe kishte ne Teksas. Sara ishte tetedhjete vjeçe, por nuk tregonte aq. Nje dite më tha se kishte vendosur te shkonte te banonte tek e bija . Dy muaj pas largimit te nenes, Xho solli në apartament Barbararën , të dashuren e tij. Ndanin bashke pagesën e shtëpise. Ajo ishte trupmadhe, njelloj si Xho dhe ashtu si ai e pinte shumë duhanin . Ishte vajze e mire dhe hyri ne komunikim me ne sikur te na njihte prej kohesh. Kaluan muaj dhe nje dite dimri tek po dilja nga dera e shtepise u ndesha balle perballe me Xhonë.
- Na mbyti debora kendej, thashe e ne çast mu kujtua e ëma, Sara, në Teksas. -Nena juaj duhet të ndihet mirë kete dimer që s'po provon te ftohtin e Nju Jorkut . Me që ra fjala, si është ajo?
-Mamaja ka vdekur.
Përgjigja qe dhënë aq qetesisht sa që une nuk u besova veshëve. Nuk di nëse jeni gjendur ndonje here ne ate pozite te veshtire siç u gjenda une atë çast. Ngriva.
-Ka gjashte muaj qe ka vdekur. I u pergjigjigj ai habise sime.
-Gjashtë muaj? Më falni, une nuk kam dëgjuar asgjë.
-S’ka problem, s’ka problem. S’na ka rënë rasti te takohemi. Po ajo e beri jeten e saj. Jetoi mire. Ishte mbi 80.
Fakti që ai fliste per vdekjen e nenes si per diçka normale, te them te drejten me shkundi nga tronditja që më shkaktoi befasia e lajmit te hidhur.
* * *
Një javë më parë rastisa te takohesha perseri me komshiun tonë, Xho.
- Si je Xho? Pershendeta une duke vene re që ai mbajti kembet tek me pa.
-Desha tu thoja që Barbara ka kancer në mushkeri. Mendova ta degjonit nga unë.
Mu kujtua kur mora lajmin e vonuar per vdekjen e së emes, Sarës, një vit më parë. Xho po më pergatiste për lajmin e nje vdekje të re qe po afrohej
Kishte ca kohe qe më kishte rene ne sy mungesa e Barbares ne oborr e ne rruget përqark shtepisë, por kurre s’me kishte shkuar mendja tek nje gje e tille. Jemi kaq te ngarkuar nga telashet e perditshme sa nuk i tjerrim gjatë hamendjet tona. I shpreha keqardhjen time.
- Barbara është shume vajze e mire, por ja qe Zoti i dha kancerin, tha ai. Bën kimotherapi, por se pranon që është e sëmurë. Nuk do që ta pranoje. Ende punon neper shtepi.
Xho më veshtroi nje copë herë përmes syzeve të trasha. Një kacurrel i trashe i zi i binte mbi to. Mua kujtua hera e pare isha prezantuar me të. Më qe dukur si nje gjimnazist që s’kishte për tu rritur kurrë. Kishte humbur te ëmën dhe priste të humbiste edhe të dashurën. U largova me keqardhje te madhe për te. Dhe mendja me shkoi përsëri tek Sara e shkretë. I kishte lene ne dispozicion Xho-së gjithe apartamentin e kishte ikur te rrinte tek vajza e martuar vetëm qe i biri 50 vjeçar te kishte më shumë privaci e mbase martohej.
Kaluan pak dite nga ai takim ogurzi me Xhonë dhe te hënën poshte tek dera e tij pamë dy policë. “Ndoshta i ka thirrur Xho, tha im shoq. Do kete bere fjale me ata të katit te dyte. Ankohet që i bëjne zhurmë.
Kaq qe ajo bisedë.
Sonte pasi hengri darke, im shoq më tha:
- A e di qe ata policet para tre ditesh nuk ishin për grindje?
-Po për ç’farë? Pyeta unë.
-Ka vdekur Barbara..
Mbeta pa gojë. S’kishim dëgjuar asnje zë, as një të qarë. Askush s'i kishte rënë derës tonë për të lajmeruar se një vdekje kishte ndodhur vetem një kat më poshtë... As edhe nje zhurmë. Vdekja kishte hyre ne te drejtat e saj me qetesine me te madhe. Kishte marre te vdekurit pa ua prishur qetesine te gjalleve.
Kështu kishte bere me Ranieron, me Saren, me Barbaren.
Vdekje amerikane.
Albana Melyshi Lifschin
19 prill, 2007
www.geocities.com/annamonti
No comments:
Post a Comment