... Mamaja, Unë dhe Treni ....
Një kushërira ime thoshte : "Niset katunari dy orë
përpara për të zënë vend në tren e kur vjen fundi i ikën dhe treni
"Unë qeshja gjithmonë por të them të drejtën nuk e besoja. Ka vite që
kushërirën time nuk e shoh më, ka emigruar edhe ajo në Germani dhe nuk
i kam dëgjuar me qyfyret e saja por ajo që më ndodhi një ditë më bëri
ta kujtoja këtë frazë.
Duhej të ikja në Romë në ambasadën çeke pasi më skadonte
pasaporta. Meqë nuk e flas mirë gjuhën çeke thashë të marr mamanë me
vete. Mamaja jeton me vëllain tim , në të njëjtin qytet me mua por për
të shkuar tek ajo duhet të marrësh autobus. E biseduam këtë punë dhe
lamë ditën dhe orën që duhej të merrnim trenin. Unë që për natyrë nuk
jam dhe aq korrekte e gjithë jetën kam vrapuar për të kapur autobusat
apo trenat, nuk isha bërë akoma gati kur dëgjoj telefonin. Ishte
mamaja ime që më thoshte se po dilte nga shtëpia e po shkonte tek
stacioni i trenit. Pashë orën ne mur. Donte edhe dy orë të vinte treni
qe duhej të merrnim. Për të mos e filluar me llafe i them mamasë se
isha gati dhe po dilja nga shtëpia. U vesha shpejt e shpejt duke sharë
me vete pleqërine e mamasë sime që e bënte nganjëherë të pakuptueshme
e ju betova vehtes se do të duroja gjithë ç'do të më thonte e nuk do
t'i ktheja fjalë. Me vrap arrij tek stacioni i trenit. Kishim edhe një
orë e gjysëm kohë. U ulëm në bar e porositëm nje kafe. Mamaja po më
tregonte fill e për pe se ç'kish bërë tërë ditën e kaluar dhe atë
mëngjes, ç'kish gatuar , si e kish gatuar, si kish grirë qepën, si e
kish kavërdisur… Shihja me padurim orën. Një çerek ore para se të
vinte treni marr në telefon burrin e dashur për t'i thënë se pas pak
do të niseshim. Pastaj ja jap telefonin mamasë për të folur nja dy
fjale me dhëndrrin. Për habinë time të madhe e dëgjoj:
- Eh, ashtu jam , nuk jam dhe aq mirë, por fundja ka spitale
edhe atje ku do të shkojmë.-Nje vel pervuejtshmërie kish rënë fytyrës
së saj.
I rrëmbeva telefonin nga dora dhe i them :
-Kthehu në shtëpi se do të iki vetëm. Mangut e kam të bredh
spitaleve të Romës.
- Epo nuk jam mirë , kam ca rrahje zemre…
- Prandaj po të them të kthehesh në shtëpi – ja pata unë që
po zieja nga inati.
Atë kohe u afrua treni. Unë rrëmbeva çantën e renda pas tij. Pas meje mamaja .
- Suzi , po ky është treni …
Unë nuk ja vara dhe hipa. Pas meje dhe ajo. U ulëm ku na desh qejfi pa
parë numrat e vendeve. Vagoni ishte pothuaj bosh me përjashtim të nja
dy vetëve që po përgatiteshin për të zbritur në stacionin tjetër që
është fare afër. Hoqëm palltot , unë nxorra nja dy revista që i kisha
blerë në kjoskën afër stacionit të trenit, nxorra syzet e leximit e
fillova të lexoja. Prisja të më binte inati. Erdhi dhe stacioni tjetër
e ata dy njerëzit zbritën. Unë shfletoja revistat e nëna ime priste që
mua të më binin nervat, sigurisht që të kishte mundësi të m'i hipte
prapë. Kaloi kështu një copë herë e treni nuk po nisej. Kushedi ,
thashë me vete, po pret trenin me të cilin do të ndërrohet. Pashë një
burrë të veshur si faturino që hyri në vagon e bëra gati biletat. Ai u
afrua e unë ja zgjata .
- Ku do të shkojnë zonjat ?
- Në Romë – ja kthej unë.
- Keni ngatërruar trenin, - ma preu shkurt ai,- ky tren e
ka mbaruar itinerarin, tani qëndron këtu deri nesër në mëngjes.
Mua m'u ngritën qimet e kokës përpjete. Bobo, ç'do të bëja unë atje
deri të nesërmen në mëngjes. Kthej kokën e shikoj mamanë time. Nuk
kishte më atë pamje të përvuajtur të një të sëmureje që e shqetëson
zemra. Fytyra e saj shndriste si hënë pesëmbëdhjetëshe , si ata që jo
vetëm gëzojnë shëndet të plotë por u shkojnë të tëra fjollë.
- Mama, kemi ngatërruar trenin – i them duke menduar se
ajo nuk e kish kuptuar atë që na kish thënë faturinoja .
- E mora vesh , - ma ktheu ajo me buzën vesh më vesh, -
unë të thashë por ti nuk më dëgjove. Eshte faji yt.
Unë nuk po i besoja syve dhe veshëve. Atë moment desha ta haja të gjallë.
- Ju këshilloj të zbrisni,- vazhdoi kontrollori.
Rrëmbyem gjithë ato gjëra që kishim hapërdarë, veshëm palltot e
zbritëm Sapo vumë këmbën në tokë na ndaloi kapoja i trenit .
- Më vjen keq zonja. Treni juaj nuk ndalon në këtë
stacion. Ndoshta mund të jetë me disa minuta vonesë , provoni të
merrni një taksi e kthehuni në stacionin tuaj, mund edhe ta kap…
Nuk e mbaroi fjalën kur në shinat afër nesh kaloi me shpejtësi treni
që duhej të ishte i imi.
- Zëre se nuk thashë gjë , biletat janë të vlefshme edhe
për nesër. Provojeni ndoshta keni më shumë fat e nuk e ngatërroni .- e
mbylli ai dhe u largua.
Unë me kokë të varur e nëna ime me buzë vesh me vesh shkuam tek
informacioni i stacionit ku ndodheshim. Morëm vesh se kalonte një tren
tjetër për në Romë pas një ore e që për fat, kështu na tha burri në
sportel, ndalonte në atë stacion.Por mua më ishin prerë gjunjët e nuk
ndihesha mirë as nga trutë.
- Ikim në shtëpi mama , nisemi nesër.
- Sot! - ma preu ime më e nxorri paketën e cigareve e u
dystua në një stol.
C'më gjeti thashë me vete. Mora në telefon burrin e dashur për t'i
thënë që nuk ishim nisur ende por ai me të më dëgjuar zërin më thotë :
- U nisët më në fund? Rrugë të mbarë !
Mu deshën disa minuta t'i spjegoja se nuk isha nisur akoma . Por nuk
i futej në tru. Nuk e di në e kish kuptuar apo jo kur mamaja ma merr
telefonin nga dora dhe i thotë me ton triumfues :
- E ka fajin gruaja jote…
Më në fund treni tjetër erdhi dhe ne zumë vend e u nisem. Pak nga pak
tensioni im po binte e tek shikoja fytyrën e gëzuar te mamasë thashë
me vete se të paktën një të mirë e kish patur edhe kjo, kish prurë
mamanë time në humor. E përkedhela dhe e putha në faqe duke i
pëshpëritur në vesh se e doja shumë.
Suzi Kuqi
Imperia, 16 prill 2008
No comments:
Post a Comment