Bota e Gruas Shqiptare-ELIANA ALIEN -PORTRET

Ne foto Eliana Alien

Eliana Leshaj, ne art Eliana Alien, ka lindur me 28 nentor, te nje viti jo te larget, ne rrethin e Matit. Femijerine e hershme e kaloi ne fshatin e bukur ,te vogel, Bushkash,mbase emer jo shume i njohur per bashkekombasit, por nje fshat piktoresk vendosur me gjelberimit dhe buzeliqenit.

I ati i trasmetoi Elianes dashurine per natyren dhe kafshet, pothuajse ne rime lirike. Takimi i pare me artin u be brenda revistave letrare, te asaj kohe dhe librave te pakte qe qarkullonin ne fundvitet e 1980. Ai takim ishte dhe dashuria e saj e pare. Filloi te hedhe neper gjysme fletore, e kapake libresh, vargje...

Ne pjesen e dyte te femijerise, do te trasferohej ne Laç (Kurbin) ku do fillonte edhe studimet e shkolles se mesme, per ti nderprere e rifilluar disa here deri ne diplomim per shkak te kohes qe perjetonin shqiptaret ato vite tranzicioni. Ne vitin 2002, me ndihmen e Rina Celes dhe karitasit francez, boton prane shtepise botuese "TOENA" vellimin me poezi “Rastesi çastesh”Po ate vit, trasferohet per motive studimi ne Tirane. Nuk ja arrin te perfundoje studimet e enderruara. Nje vajze te re, qe nuk rrjedh nga nje familje me gjendje te mire ekonomike, i duhet te siguroje vetmbajtjen financiare. Keshtu ajo fillon te perktheje nga italishtja per gazeten “Intervista” part-time, dhe si sekretare pjesen tjeter te kohes per t esiguruar te holla.
Ne vitin 2003, del ne treg vellimi i saj i dyte poetik “Me pate thene”, botuar nga, Pegi.
Pas ketij libri Eliana, "fut ne valixhe" poezite, endrrat e atdheun, per tu zhvendosur ne Itali, vendi ku ajo tashme jeton, punon, e studion momentalisht.

Aktualisht, ka ne proçes botimi vellimin e trete poetik dhe po perfundon permbledhjen e pare me regime.Lusim lexuesit te komentojne krijimtarin e kesaj poeteje te talentuar. Lexim te kendshem
Modertaoret e Rrjetit www.panalbanianwomennetwork.net



POEZI SHKEPUTUR NGA LIBRI RASTESI CASTESH

PA TITULL

Kush ka veshe
le te degjoje
Kush ka sy
le te shikoje
Mos u hiqni si te shurdher
Si te verber,
hipokrite
Jeni te plogesht, o njerez
Te ndryshoni, keni frike


ZEMRA E GRUAS

Grua!!!
Dhe qielli e zbuti zemerimin
I ndaloj rete
Te zbraznin ne toke shiun
Grua!!!
Dhe tokes i mbollen mbi kurriz
dafina
qe te skenografonin brishtesine
e saj
te derdhur ne korrniza
ne ngaterruar neper shkronja me pene
Grua!!!
Dhe deti dallget e tij te fjetura
I dha durate
Kuroren e thurur me rreze dielli
Dhe gure te çmuar sirenash
Qendisur me ar
Grua!!!
Dhe urrejtja u shkri
Ra ne flake te harreses
Grua!!!
Dhe falja u kthye
Nga rruga e gjate pa kthim
Dhe gjeti prehje mbi zemren
e saj.


TE MJERET NE QE S’BEHEMI PROMETE

Dikur
Prometeu vodhi zjarrin
Per tu çelur syte njerezve te tij
Per t’u thyer agonin perendive
te pavdekshem
Sot,
ne s’po dime te falim
as te vjedhim nje buzeqeshje
ne vatren e zjarrit, qe na la ndezur
Te mjeret ne !
Qe s’behemi Promete



RASTESI CASTESH

Mos me shiko ashtu
sikur te isha e huaj per ty
Me mendime te heshtura
mos me vrit
Ti di te flasesh
S’desha une te te takoja
ishte thjesht rastesi çastesh


POEZI SHKEPUTUR NGA LIBRI “ME PATE THENE”


DO KTHEHEM NENE

Mos qaj, nene!
Do kthehem prape
S’mund te bej
Pa perqafimin tend
Ma jep bekimin, nene
Rruga eshte e gjate
Ditet jane ecje
Ecje te baltosura
Netet jane te frikshme
Te frikshme, nene
Me shkruaj,
Kur te jem larg
Qe tem und te lexoj
Gjuhen time
Nga pena jote e dhimbjes
Me duaj nene
Se mund te vdes
E ti varrin te mos ma gjesh
Po dhe ne ndodhte keshtu
Mos qaj, me prit
Do kthehem ne britmen e
nje perqafimi te perjetshem



PA TITULL

Te gjithe mi pane,
lotet
por askush s’me dha
nje shami
ti fshija nga syte


KU PO SHKOJME

Ne erdhem nga hiçi,
Nga jeta,
nga dreqi
nga zoti...
Pak rendesi
Ku po shkojme ne ?
Ku shkojme?
Kush e di?
Hiçi ne Hiç na prin
Jeta te vdekja ne çon
Dreqi na plas ne ferr
Zoti ne parajse na fton
Po ne...
Ne, ku po shkojme?
Ecim mbi zhgenjime
Shtigje dhimbjesh çajme
Vozisim neper lot
Vrapojme sit e marre
Kalores mbi suksese
Maratonomake ne gare
Pse?
Ku po shkojme ne?


VALLJA E SHIUT

Shiu ne pisten e vallezimit
Zbret nga rete si litar
Vallezon samba, pa kokeçarje
Pa muzike, pa koreograf
Troket mbi gjethe pemesh
Hidhet, dridhet mbi nje xham
Seriozisht e ka marre shiu
A thua se do te fitoje
Çmim te pare



MBESHTETU TEK UNE

Te shoh te merzitur njeri
Perse?
Dhimbja te duket e pafund
Dikush te ka bere keq
Te kuptoj
Mbeshtete koken tek une
Ki besim ne moton tim
Ndiqe ritmin tim:
Te keqen shkele sa te mundesh
Te miren gostite me durim

PERENDIMI


Dy pulebardha
Zbriten nga shkallet
e qiellit,
preken lehte detin
Pastaj, fluturimthi
u ngriten ne hapsire
per te percjelle diellin
te flinte ne shtepine e tij


ZJARRI


Si ferri duket zjarri
qe flakeron ne oxhak
Druret duken si te denuar
qe djegin mekatet ne flake


POEZI NGA LIBRI I TRETE (NE PROCES BOTIMI)



PER MUNGESE KOHE

Asgje e jona s’do jetoje pas nesh
Ne s’duam ti perveshim menget
Per femijet qe s’do lindin,
per mungese kohe



NE NDERTIM E SIPER

Ulur ne trupin e nje mendimi
ekstravagant
Mes paranormales
normales
dhe marrezise
Ketu, vetem ketu
jam nje cope njeriu.
Nje cope poeti
ne ndertim e siper



NDARJE DETYRASH
Rane te flene, engjejt
ne krevatin qe lane bosh, djajt


JETA E DYTE

I dua bijte!
Veç s’kam miter ti mbaj
Ne timen
fle embrioni i nenes
Jeta e dyte e saj


LE TE JETE C’TE DOJE DASHURIA

Pa takt.
Ashtu si erdha, si erdhe
Do iki, do ikesh
Mos ma kerko nje motiv te mallkuar
Perqafimet i kemi konsumuar,
kur tentuam ti vinim emer, ndjenjes


Kane skaduar afatet e paqes
Le te jete ç’te doje dashuria

C’EMER TI VEME
Mosha e nje “gati gruaje” s’ka mesuar
te pohoje, te mohoje
S’di as te qaje, as te kafshoje
Ai, me kepuce ne duar
pa bere zhurme, puth pjellen e tij
e niset drejt trupit te nje “gati gruaje”
Qe per loje, hiqet si e rritur
brenda burgjve hormonale
te nje “gati burri” te thinjur

TE DIELAVE

Te dielave,
bashkeqytetaret dalin shesheve
ne shoqerine e qenve

Te dielave
Njeriu i zi pjek geshtenja
per njeriun e bardhe.

Te dielave
Nevojtaret shenderrojne detin
ne nevojtore

Te dielave
Avionet nisen pa ty
drejt shtepise time

Te dielave
“Oskar Waild” u shkruan
alieneve te mij



PETICION

Me boten per dore
mbi trupin tim
me shkele
me boten per dore
mi bere pis ditet
netet mi shurdhove

Jam me nje kembe ne varr
Ma jep doren, te ngrihem, “zoti njeri”



PARA PASQYRES

Qenja qe banon ne trupin tim
mi merr mollazat mes gishterinjsh
e vizaton nje buzeqeshje,
pa lejen e neuroneve, qe jane nisur




QE NGA AJO DITE

Qe nga ajo dite
muret marrin fryme
me mushkerite tona

Qe nga ajo dite,
ne kerkojme njeri-tjetrin
mes nje vrime